Congregatio de Causis Sanctorum 425

presbyteratus ordine est auctus. Missus est ad «Missionem Providentiae » in

Birmaniam, sub Anglico dominatu, in regionem nempe quasi ignotam, ubi

nuntius evangelicus tantum in initiis inveniebatur.

Servus Dei die 2 mensis Augusti anno 1923 Italiam reliquit; brevi prae-

habita periodo tirocinii vitae missionalis, ad missionem loci Mong Lin desti-

natus est, ubi permansit usque ad annum 1955. In illa regione, modus vivendi

perdurus erat non solum ob aspectum materialem, sed potius ob moralem et

spiritualem condicionem. Solus fere semper manebat, solus inter paganos qui

diffidenter contuebantur eum. Nihilominus, sicut totam per vitam evenit,

numquam vel gaudio vel hilaritate vel serenitate destitutum se sensit. Servus

Dei profundam fidem et spem invictam exercuit, quibus immo difficiliores

vitae condiciones oppetebat. In illa statione missionali loci Mong Lin eccle-

siam, orphanotrophia pro pueris et puellis, scholam, valetudinarium, domum

pro religiosis sororibus aedificavit. Pluribus in oppidis evangelium proclama-

vit, ita ut christianorum numerus ad duo fere milia auxerit.

Anno 1955 translatus est in locum Mong Ping, ubi inde ab exordiis opus

arripere debuit, quod eadem serenitate et alacritate est exsecutus. Anno 1957

per aliquot menses Italiam repetiit; quod semel in vita missionali fecit, quoniam

deinde, postquam Birmania anno 1966 libertatem vindicavit, Servus Dei defi-

nitive ibi manere statuit, eo quod ex lege ingressus exterorum prohibebatur.

Ille enim vitam missionum ferventer affectabat; ab anno 1924 in diversis

commentariis missionalibus plurima edidit scripta, quae adhuc perplacent et

conferunt ad aperiendos oculos et cor ad mundum ignotum, et innumeras

vocationes missionales oriri faciunt.

«Nidus meus - aiebat - paratus est inter pauperes, cum ipsis, pro ipsis »;

amici et benefactores, quibuscum frequens instituit epistulare commercium,

coactos se sentiebant ad sustentandos eius orphanos plures in dies, viduas,

mendicantes et indigentes quos ille iugiter excepit ac dilexit.

« Vita pulchra fit tantummodo cum mutuo diligimur; dilectio est victoria

vitae », iam aetate provectus dicere consueverat, non vero tamquam senex

quoniam Pater Clemens numquam consenuit; nonagenarius saepe asserebat:

« Ad me quod attinet, senectus nondum incipit; senectus advenit cum percipis

te nemini utilem esse ». Etenim, ipse usque ad finem consuetam vitam pro-

secutus est; anno ante mortem, nempe anno 1987, ultimam ecclesiam aedifi-

cavit.

Servus Dei in Christi pace quievit die 15 mensis Iunii anno 1988 circum-

datus a suis orphanis, ab innumeris candidatis ad sacerdotium et vitam