84

ἤ πετάσθητι, ὥσπερ καλόν στρουθίον, καί ὑπέρβηθι τάς παγίδας ἁπάσας! Πτέρυγας νόει τήν ἁγίαν ἀγάπην, ἧς ἄνευ οὐδαμοῦ διαβήσῃ˙ μίμησαι πῶλον βαστάζοντα τόν κτίστην, γενοῦ δέ καί βοῦς ἕλκων ἄροτρον θεῖον καί γλυκεῖαν αὔλακα τέμνων τοῦ λόγου. Πάντα μίμησαι δίχα τῶν ἐναντίων. Κακόν ἀλώπηξ, ὑποκρίσει βιοῦσα, ἕτερον οὖσα καί ἄλλο δεικνυμένη, προσποιήσει γάρ θνῄσκει, ἵν᾿ ἁρπάσῃ τι˙ δεινόν ἡ ἄρκτος˙εἴ που ξίφει γάρ λάβῃ, οὐ παύεται ξέουσα τό τραῦμα ταύτης, ἕως ἄν αὕτη ἐκ τούτου ἀποθάνῃ˙ κακόν ὁ χοῖρος ἀκορέστως ἐσθίων˙ κακόν ἡ ἀσπίς˙ βύει καί γάρ τά ὦτα˙ κακά τά κακά, ἅ εἰ ἐρευνᾶν θέλεις καί εἰ ἐκφυγεῖν, φίλη ψυχή, σπουδάσεις, εὑρήσεις ὄντως τήν ἀληθῆ σοφίαν. Ὁδῷ βαδίζων ἔλθεις γάρ πρός τά κρείττω καί μετά πάντων σεαυτόν καταμάθεις καί ἐρωτῶντι τότε μοι πάντως φράσεις˙ Λόγον, ὅν λαλεῖς, κἀγώ αὐτόν λαμβάνω! Ἔστι καί ἐν σοί, μεταβαίνει καί πρός με˙ ἤ καταλιμπάνει σε κενόν τοῦ λόγου; Ἐρεῖς˙ Οἶδα, ὅτι καί πρός με ἦλθε καί ὅλος ἐστί μετά σοῦ, ὥσπερ πρῴην. Πῶς οὖν ἀπό σοῦ χωρισθείς πρός με ἦλθε (162) καί ὅλος μένει ἐν σοί μή χωρισθείς σου; Εἰπέ μοι τοῦτο καί τόν Θεόν νῦν ἔα, μή σύμπασα τρομάσῃ κτίσις καί πέσῃ καί συνθραύσῃ σου τήν σάρκα τήν παχεῖαν καί συντρίψῃ σου τήν ψυχήν τήν σαρκώδη καί τόν νοῦν πυρίκαυστον τόν σόν ποιήσῃ, τόν εἰς μηδέν χρήσιμον κενεμβατοῦντα. Καί γάρ οὐδέ πράγματι οὐδ᾿ ἐπινοίᾳ τό ἀμέριστον μερίζεται τοῦ λόγου˙ ὁ γάρ ἐν οἴκῳ ἔνδοθεν κεκλεισμένος, ἔξω δέ τόν νοῦν περιπολοῦντα ἔχων οὐ κατελείφθη ἄνους ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἀλλά μετ᾿ αὐτοῦ καί ἔξω πάντως ἔστι. Τόν οὖν χωρισμόν τοῦτον τί ὀνομάσεις; Πρᾶγμα δή λέξεις ἤ ἐπίνοιαν εἴπῃς; Εἰ ἐπίνοιαν, πῶς ὅλος ἔστιν ἔξω, εἰ δέ πρᾶγμα τι, πῶς ἔνδον τῆς οἰκίας; Καίτοι τί ἐστί τό παράδειγμα τοῦτο πρός τόν ὑπέρ νοῦν καί διάνοιαν Λόγον; Ἐκ γάρ τοῦ Πατρός ἀποσταλείς ὁ Λόγος κατῆλθε καί ἐν γαστρί ἐνῴκησεν ὅλος τῇ τῆς Παρθένου