Congregatio de Causis Sanctorum 87

necnon consuetudinem « Quadraginta horarum » et Orationis Apostolatum

pervulgare. Hoc autem iter spiritualitatis induxit eum ad amplectendam

Confoederationem Oratorii Sancti Philippi Neri, in qua ille percipiebat va-

lidam facultatem e mundo secedendi, participans tamen vitae dioecesanae.

Non multis annis exactis, ulterius ille meditabatur de vocatione et re-

gimen vitae magis ad contemplationem deditum exoptavit, ita ut fundaretur

domus eremitica ad spirituales exercitationes fovendas, circa quam coetus

sacerdotum congregavit, qui, Servo Dei duce, prima incunabula Religiosae

Congregationis a SS. Cordibus Iesu et Mariae constituerunt, cuius praecipua

munera Servus Dei voluit esse curam spiritualem iuvenum et praedicatio-

nem, cum singulari mandato devotionem erga Sacra Corda pervulgandi. Ille

tamen munus suum summa oboedientia semper gessit erga Episcopum, qui

saepe ei mandata multae prudentiae et consilii committebat. Congregatio

corroborabatur et diffundebatur etiam si e gubernio anticlericali illius tem-

poris non pauca fuerunt impedimenta et praevaricationes.

Servi Dei spiritualis delineatio constituitur e summa convenientia eius

humanarum virtutum necnon christianarum et praestantiae ministerii sacer-

dotalis, quae eminent et palam invicem armonice se constituunt. Singulari

modo in decursu vitae ille manifestavit tam magnum studium in sanguineam

suam indolem temperandam una cum aliquibus psicologicis complexionibus

e morbo derivatis ut ad summum dominium sui perveniret, voluntatem ad

evangelicam perfectionem omnino directam ostendens. Constans fuit eius

generositas in cotidiano exercitio ministerii pastoralis. Servus Dei magno

intellectu et mentis acie, novas necessitates societatis et eruditionis, quae

in illo loco olim fervebant, novam exigere institutionem tam illorum, qui ad

praedicationem adepti erant quam generatim christianorum, intellexit. Hac

re ille adhibuit propositum popularis praedicationis et usum spiritualium

exercitiorum. Singularis devotio erga Sacra Corda Iesu et Mariae in eo tota

vita ignem ferventis orationis et operosi ministerii apostolici incensit. Illius

in die multae horae deditae erant meditationi, Eucharistiae celebrationi,

mariano cultui. Vitae regimen eius factum erat humilitatis, paupertatis,

cupidinis coercitionis, austeritatis, munditiae et magni spiritus in praedi-

cationis ministerium. Caritas erga proximum, liberis consociatae voluntatis,

divitis benignitatis et humanitatis demonstrationibus fuit propria et vera

evangelizatio, in firma opinione quod ad verum bonum fratribus largiendum

sit necessarius Iesu Christi concursus.