95

ὅλον σε πεπληρωμένον. Καθορᾶται γάρ ἀξίοις˙ οὐχ ὁρᾶται δέ ὁ πλήρης, ἀλλ᾿ ὁρᾶται ἀοράτως, ὡς ἀκτίς ἡλίου μόνη, καί ληπτός αὐτοῖς τυγχάνει, ἄληπτος ὤν κατ᾿ οὐσίαν. Ἡ ἀκτίς μέν καθορᾶται, ἥλιος τυφλοῖ δέ μᾶλλον, καί ἀκτίς αὐτοῦ ληπτή σοι ὥσπερ εἴπομεν, ἀλήπτως. Κατά τοῦτο τοίνυν λέγω˙ ὅπερ ἔχων, τίς μοι δώσει; Ὅλον τοῦτο δηλονότι τίς, ὅ βλέπω, ὑποδείξει; Τήν ἀκτῖνα καί γάρ βλέπω, τόν δέ ἥλιον οὐ βλέπω. Ἡ δ᾿ ἀκτίς οὐχ ἥλιός σοι καί δοκεῖ καί καθορᾶται; Ταύτην βλέπων ὅλον βλέψαι τόν γεννήτορα ποθῶ γε˙ Οὕτως βλέπων λέγω πάλιν˙ τίς μοι δείξει, ὅνπερ βλέπω; (179) Τάς ἀκτῖνας ἔχων αὖθις ὅλας ἔνδον τῆς οἰκίας, λέγω πάλιν˙ ποῦ εὑρήσω τήν πηγήν τήν τῶν ἀκτίνων; Ἡ δ᾿ ἀκτίς πηγή δ᾿ αὖ ἄλλη ἐν ἐμοί σαφῶς ὑπάρχει˙ ὤ θαῦμα θαυμάτων ξένον! Ἄνω ἥλιος ἐκλάμπει , ἡ δ᾿ ἀκτίς ἡλίου αὖθις ἄλλος ἥλιος ἐν γῆς μοι φαίνεται καί καταυγάζει˙ ὅμοιος ὄντως τοῦ πρώτου καί ὁ δεύτερος ὑπάρχει. Τοῦτον ἔχων λέγω ἔχειν, τόν δέ ἄλλον μου μακρόθεν καθορῶν ὡσαύτως κράζω˙ Τίς μοι δώσει, ὅνπερ ἔχω; Οὐ γάρ τέτμηνται ἀλλήλων, οὐ χωρίζονται δέ ὅλως, καί διΐστανται ἀφράστως. Πρός τόν ὅλον πόσον ἔχω; Κόκκον ἕνα ἤ σπινθῆρα! Καί ζητῶ λαβεῖν τό ὅλον, εἰ καί ὅλον πάντως ἔχω. Πῶς τό ὄλον, τί μοι λέγεις; Ὡς πρός ἄφρονας προσπαίζεις˙