97

Σχεῖν ἐπιθυμῶ τό ὅλον καί πιεῖν, εἰ οἷόν τε, πάσας τάς ἀβύσσους ἅμα˙ ἀδυνάτου τούτου ὄντος πάντοτε διψεῖν σοι λέγω, καίπερ ἐν τῷ στόματί μου πάντοτε τό ὕδωρ ἔστι ῥέον, βλύζον, περικλύζον. Ἀλλά βλέπων τάς ἀβύσσους οὐ δοκῶ τι πίνειν ὅλως˙ σχεῖν ἐπιθυμῶν τό ὅλον, πλουσίως τε πάλιν ἔχων ὅλον ὅλως ἐν χειρί μου, πάντοτε πτωχός ὑπάρχω, μετά τοῦ μικροῦ τό ὅλον συνημμένον πάντως ἔχων. Θάλασσα οὖν τῇ σταγόνι, ἄβυσσοι δέ πάλιν ταύτῃ τῶν ἀβύσσων συνημμέναι˙ μίαν οὖν σταγόνα ἔχων συνημμένας πάσας ἔχω. Ἡ σταγών δέ πάλιν αὕτη, ἥνπερ λέγω σοι κεκτῆσθαι, ἄτμητος ὑπάρχει ὅλη, ἀναφής, ἄληπτος πάντῃ, (182) ἀπερίγραπτος ὡσαύτως, δυσθεώρητος εἰς ἅπαν, ἤ Θεός ὅλος ὑπάρχει. Εἰ οὖν οὕτω καί τοιαύτη ἔστι μοι ῥανίς ἡ θεία, ὅλως ἔχειν τί δοκήσω; Ὄντως ἔχων οὐδέν ἔχω. Ἄλλως πάλιν σοι ταῦτα λέξω˙ Ἥλιος ἀφ᾿ ὕψους λάμπει ἐπιβαίνων ταῖς ἀκτῖσι˙ μᾶλλον δέ κρατῶ ἀκτῖνα, ἀναβαίνω τρέχων ἄνω πλησιάσαι τῷ ἡλίῳ. Ὅτε δέ καλῶς ἐγγίσω καί δοκήσω τοῦ προσψαῦσαι, διαφεύγει μου τάς χεῖρας ἡ ἀκτίς καί εὐθύς τυφλοῦμια καί ἐκπίπτω ἀμφοτέρων, τοῦ ἡλίου καί ἀκτίνων. Ἀπό ὕψους οὖν ἐκπίπτω, κάθημαι καί πάλιν κλαίω καί ζητῶ τήν πρίν ἀκτῖνα. Οὕτως τοίνυν ἔχοντός μου, τῆς νυκτός ὅλον τόν ζόφον