100

καί εἰσί τῶν πάντων μέσον καί ὁρῶνται ὑπό πάντων, οὐχ ὁρῶνται δέ τοῖς πᾶσιν ἐν αἰσθήσει τῶν παρόντων˙ μέσον μέν εἰσι τῶν πάντων, ὑπέρ αἴσθησιν δέ τούτων ἔξω γίνονται τῶν πάντων, τοῖς ἀΰλοις συναφθέντες αἰσθητῶν ἀναισθητοῦσιν. Ὀφθαλμοί καί γάρ ὁρῶσιν ἐν αἰσθήσει δ᾿ ἀναισθήτῳ. (186) Πῶς; εἰπέ μοι. - Λέξω τάχος˙ ὡς ὁρῶν τό πῦρ οὐ καίῃ, οὕτως βλέπω ἀναισθήτως. Σύ τό πῦρ ὁρᾷς, ὁποῖον, καί τήν φλόγα πάντως βλέπεις, οὐκ αἰσθάνῃ δέ ὀδύνης, ἀλλ᾿ ὑπάρχεις ἔξω τούτου καί ὁρῶν οὐ κατακαίῃ ἀναισθήτως ἐν αἰσθήσει, ἤ πῶς ἄλλως τοῦτο εἴπῃς; Οὐ γάρ καίῃ ἀναισθήτως, ἐν αἰσθήσει δ᾿ ὅμως βλέπεις. Τό αὐτό μοι νόει πάσχειν τόν πνευματικῶς ὁρῶντα˙ νοῦς γάρ καθορῶν τά πάντα ἀπαθῶς καί διακρίνει, οἷον βλέπει κάλλος ὡραῖον, ἀλλ᾿ ἐκτός ἐπιθυμίας. Τό οὖν πῦρ ἐστι τό κάλλος, ἡ ἁφή ἐπιθυμία˙ εἰ μή σύ τοῦ πυρός ἅψῃ, πῶς ὀδύνης αἰσθανθήσῃ; Οὐδαμῶς! Ὁ νοῦς δέ πάλιν, πρίν κακῶς ἐπιθυμήσει, τόν χρυσόν ὁρῶν ὡσαύτως ὡς πηλόν προσβλέψει πάντως, τήν δέ δόξαν οὐχ ὡς δόξαν, ἀλλ᾿ ὡς εἶδος φαντασμάτων εἰς ἀέρα φαινομένων, καί τόν πλοῦτον ὥσπερ ξύλα λογιεῖται ἐν ἐρήμῳ κατακείμενα στιβάδα. Τί τά πάντα ἐξηγεῖσθαι, (187) ἑρμηνεύειν τε πειρῶμαι; Εἰ μή πείρᾳ καταλάβοις, γνῶναι ταῦτα οὐκ ἰσχύεις. Ἀπορῶν δέ γνῶναι φύσεις˙ Οἴμοι, πῶς οὐκ οἶδα ταῦτα,