109

Παροιμ. κα´. Πᾶς ἀνήρ φαίνεται ἑαυτῷ δίκαιος· κατευθύνει δέ καρδίας Κύριος.

Παροιμ. κζ´. Ἐγκωμιαζέτω σε ὁ πέλας, καί μή τό σόν στόμα· ἀλλότρια, καί μή τά σά χείλη.

Βασιλ. Ὄνειδος γάρ ἀνδρί, τῷ γε ὡς ἀληθῶς τῆς προσηγορίας ταύτης ἀξίῳ, καλλωπιστήν καί φιλοσώματον εἶναι, ἤ πρός ἄλλο τι τῶν παθῶν ἀγεννῶς διακεῖσθαι. Τό γάρ τήν πᾶσαν σπουδήν εἰσφέρεσθαι, ὅπως ὡς κάλλιστα αὐτοῦ τό σῶμα ἕξοι,οὐ διαγινώσκοντος ἑαυτόν ἐστιν, οὐδέ συνιέντος τοῦ σοφοῦ παραγγέλματος.

Χρυσοστ. Οὐδείς φίλος, οὐδείς ἀδελφός. Τά ἑαυτῶν σκοποῦμεν ἕκαστος. ∆ιά τοῦτο καί τά ἑαυτῶν κολοβοῦμεν, καί ἀσθενεῖς καί εὐκαταγώνιστοι καί ἀνθρώποις καί διαβόλῳ ἐσμέν, ἐκ τοῦ μή συνασπίζειν ἀλλήλους. Καί γάρ ἐν πολέμῳ καί (15Ε_476> παρατάξει, ὁ πρός τοῦτο μόνον ὁρῶν στρατιώτης, ὅπως ἑαυτόν διασώσῃ φυγών, καί τούς ἄλλους μεθ᾿ ἑαυτοῦ συναπόλλυσιν· ὥσπερ οὖν ὁ γενναῖος, καί ὑπέρ τῶν ἄλλων τά ὅπλα τιθέμενος, μετά τῶν ἄλλων καί ἑαυτόν διασώζει.

Ὁ μή καταδεχόμενος τήν παρά τοῦ ἀδελφοῦ θεραπείαν προσαγομένην αὐτῷ, ἀσύμφωνός ἐστι καί αὐτός ἑαυτῷ.

Θεολόγου. Πάντες μέν εὐσεβεῖς ἐξ ἑνός τοῦ καταγινώσκειν ἀλλήλων ἀσέβειαν· τῶν μέν ἰδίων πρᾶοι κριταί, τῶν δέ ἀλλοτρίων ἀκριβεῖς ἐξετασταί.

Συνῶμεν ἀλλήλοις πνευματικῶς· γενώμεθα φιλάδελφοι μᾶλλον ἤ φίλαυτοι. Φίλων. Οἱ ἑαυτῶν μόνον ἕνεκα πάντα πράττοντες, φιλαυτίας μέγιστον κακόν

ἐπιτηδεύουσιν. Κριτίου. ∆εινόν δ᾿ ὅταν τις μή φρονῶν δοκῆ φρονεῖν. Ἀγαθοί δέ τό κακόν ἐσμεν ἐφ᾿ ἑτέρων ἰδεῖν· Αὐτοί δ᾿ ὅταν ποιῶμεν, οὐ γινώσκομεν. 1013 Οὐδείς ἐπ᾿ αὐτοῦ τό κακόν συνορᾷ, Πάμφιλε, Ἑτέρου δ᾿ ἀσχημονοῦντος, σοφῶς ὄψεται. ∆ιογένης. ∆ιογένης ἐρωτηθείς, Τί χαλεπώτατον; Τό γινώσκειν ἑαυτόν, ἔφη.

Πολλά γάρ ὑπό φιλαυτίας ἕκαστον ἑαυτῷ προστιθέναι. Ὁ αὐτός, τῶν ἀνθρώπων ἐνίους ἔφη τά δέοντα λέγοντας, ἑαυτῶν οὐκ

ἀκούειν· ὥσπερ καί τάς λύρας καλόν φθεγγομένας οὐκ αἰσθάνεσθαι. Πλάτων. Τό ἐξαπατᾶσθαι αὐτόν ὑφ᾿ αὑτοῦ πάντων χαλεπώτατον. Ὅταν γάρ

μή μικρόν [μακρόν] ἀποσταθῇ, ἀλλ᾿ ἀεί παρῇ ὁ ἐξαπατήσων, πῶς οὐ δεινόν; ΛΟΓΟΣ Ο´. Περί τοῦ, ὅτι εὔκολος ἡ κακία, καί δυσπόριστος ἀρετή. (15Ε_478> Ματθ. ζ´. Εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης, ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη, καί

εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν. Ἑβρ. ιβ´. Πᾶσα παιδεία, πρός μέν τό παρόν οὐ δοκεῖ χαρᾶς εἶναι, ἀλλά λύπης·

ὕστερον δέ, καρπόν εἰρηνικόν τοῖς δι᾿ αὐτῆς ἐγγεγυμνασμένοις ἀποδίδωσιν. Παροιμ. ιστ´. Ἔστιν ὁδός, ἤ δοκεῖ παρά ἀνθρώποις ὀρθή εἶναι, τά δέ τελευταῖα

αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾅδου. Βασιλείου. Τί τῶν ἀγαθῶν εὔκολον; Τίς καθεύδων τρόπαιον ἔστησεν; Τίς

τρυφων καί καταυλούμενος, τοῖς τῆς καρτερίας στεφάνοις κατεκοσμήθη; Οὐδείς μή δραμῶν ἀνείλετο βραβεῖον. Πόνοι γεννῶσι δόξαν· κάματοι δέ προξενοῦσι στεφάνους.