Acta Benedicti Pp. XVI 789

religiosam attinet. Si quidem hinc certa beneficia humanitas his immutatio-

nibus est experta atque Ecclesia alios impulsus obtinuit ut spei, quam deti-

net, rationem ostenderet (cfr 1 Pe 3, 15), illinc turbans quaedam evenit sacri

sensus amissio, cum de fundamentis illis controversia esset, quae firma vide-

bantur, quae sunt fides in Deum creatorem et providentem, Iesu Christi unici

salvatoris revelatio et communis intellectio praecipuarum experientiarum

hominis, id est ortus, obitus, in familia vita, ad legem moralem naturalem

relatio.

Si haec omnia a nonnullis liberatio quaedam sunt habita, mature interior

solitudo est perspecta, quae oritur ubi homo, prae se ferens suae naturae

suaeque sortis se esse unum artificem, eo destituitur quod est omnium rerum

fundamentum.

Concilium Oecumenicum Vaticanum II iam inter praecipua argumenta

quaestionem posuit necessitudinis Ecclesiae cum hoc nostrae aetatis mundo.

Ob oculos conciliarem doctrinam habentes, proinde Decessores Nostri de

necessitate ultra cogitarunt aptas formas inveniendi ut hodierni homines

vivum aeternumque Domini Verbum percipere possent.

In longitudinem consulens Dei Servus Paulus VI evangelizationis munus

planum faciebat, quae « semper necessaria est - cum crebro hodie eae inva-

luerint condiciones, quibus a lege christiana prorsus disceditur - plurimis

hominibus, qui sacro quidem tincti sunt baptismate, sed extra quamvis for-

mam vitae christianae degunt, plebi simplici, quae quandam possidet fidem,

sed eius fundamenta vix cognoscit, viris studia colentibus, qui opus sibi esse

sentiunt, ut Iesum Christum agnoscant alia ratione sibi propositum quam

institutione, quae puerili aetate tradi solet, necnon aliis multis » (Adhort. ap.

Evangelii nuntiandi, n. 52). Atque de iis cogitans qui longe a fide erant,

addebat ut Ecclesiae in evangelizationis opera « apta subsidia et sermonis

ratio quaerantur ad revelationem divinam et fidem in Iesum Christum alter-

utri primum vel iterum proponendam » (ibid., n. 56). Venerabilis Dei Servus

Ioannes Paulus II hoc grave officium cardinem habuit lati sui Magisterii,

sententia « novae evangelizationis », quam ipse compluribus documentis peni-

tus perpendit, complectens munus quod hodie Ecclesiae impendet, peculia-

rem in modum in regionibus religione christiana antiquitus institutis. Munus

istud, si directe eius rationem respicit sese extra ferendi, tamen ante omnia

continuatam renovationem intus, continuatum transitum, ut ita dicamus, ab

evangelizata ad evangelizatricem sibi vindicat. Sufficit ut memoretur id quod

in Adhortatione postsynodali Christifideles laici dictum est: « Integrae regio-