Acta Congregationum 539

Ab anno 1963 Servus Dei Ottorinus efficit ut iuvenes religiosi in nonnullas

Italiae dioeceses et in Americam Latinam mitterentur. Quo modo missionis

desiderium ad effectum perduxit. Una post alteram novae communitates

apertae sunt. Alii Evangelium nuntiandi impulsus per moderna communi-

cationis media coepti sunt. Illi maximae sollertiae anni fuerunt, sed una

forma imperante ut omnia a Deo inciperent et illa esset voluntas eius. « Nihil

sine Iesu concessione. Omnia in illius praesentia » saepius dicebat. Haec

fuit diuturna eius indagatio et est ipsius praetiosissima hereditas, quam in

eius meditationibus invenimus, quae vita, animi ardore, amore erga Deum

et fratres discipulos sunt refertae. In his maxime Servus Dei constitit.

Suprema eius vitae ratio in Dei voluntate semper perfecta est ad instar

Iesu Sacerdotis et Servi, qui tulit homo fieri et se, ut homines servaret,

crucis morti obtulit. Qua in via fuit illi magistra Maria, quae caritate Pa-

tris voluntatem cotidie est persecuta. Virtutum disciplina illi quasi sponte

manabat ex eius intima exsistentia spirituali, qua apostoli humaniter ma-

turi et omnino Deo dediti iuxta ingenium suum formaverat, de hoc tamen

sollicitus ut, ibi et quo modo Dominus vellet, esset et viveret in diuturna

cum Iesu intimitate. Plures horas in Eucharistiae mysterii contemplatio-

ne atque adoratione degebat. Vehementius in dies desiderio capiebatur, ut

omnes Christum agnoscerent et diligerent et unio in caritate aedificeretur.

Breviter assidue curavit ut esset "Dei vir, apostolus".

In Servi Dei ingenio inerat simul presbyteri et diaconi spiritus. In se

enim ostendebat industriam navam una cum magna contemplatione. Eius

vita activa praedita erat fide simplici et alacri, quae iudicii et electionis

regula fiebat; spe quae in boni exitus fiducia necnon in sana rerum cogi-

tatione finem inveniebat; caritate conscia et patienti, quae erat dilectionis

qua a Deo amabatur effectus. Animo aderat singulis hominibus, operis socios

excitabat movens eorum facultates et illos sui ipsius propositi participes

faciens. Patentem tranquillitatem et benignitatem necnon promptum inten-

tum manifestabat illis, quae temporum signa dicuntur, quibus forti animo,

libertate et Providentiae fiducia obviabat. Mitis et humilis fortitudo eum

sostentabat, audax prudentia ei viam monstrabat, strenuo iustitiae sensu

intente et acute suorum temporum morum dubia intuebatur. Eius dies in

sobrietate et puritate volvebant, in laeta austeritate eius cura spiritualis.

Die 14 mensis Septembris anno 1972 Servus Dei in adverso cuncursu

autocinetico apud Brixiam mortuus est. Novissima verba eius: « Iesu, te