HO MAIORICEN.

fundationis persolvenda seu adimplenda, et Superiori ipso- rum in vim huius propositionis erat tradita cura animarum paroeciae de Esorca; dato autem quod parochus, tunc exi- stens, paroeciam nollet resignare, tunc in Ecclesia designata fuerat cappella cum ss. Sacramento pro functionibus paroe- cialibus. Haec Epi. propositio approbationem habuit a S. C. per sequens rescriptum diei 5 Dec. 1890: Pro gratia dum- modo ius alteri quaesitum non laedatur.

In huius rescripti sequelam Epus. maioricensis decretum sub die 14 Aprilis 1891 edidit, quo Sanctuarium a paroecia separatum declarabatur. Contra hoc decretum putans se lae- sum in piis iuribus Guilelmus Fiol, parochus B. Mariae V. de Lluch in Esorca recursum instituit ad S. Congregationem, in qua exorta controversia discussa in generalibus Consiliis sub die 1 Aprilis 1892 ad propositum dubium: An et quo- modo confirmandum vel revocandum sit decretum Curiae Maioricensis - responsum fuit - affirmative ad 1. partem, negative ad secundam (1).

Resoluta hac quaestione, videbatur remota et superata quaecumque difficultas circa actuationem relativae propositio- nis, quae etiam a Gubernio Hispanico fuerat approbata.

Verum sub die 12 Novembris 1894 Epus. maioricensis alium supplicem libellum obtulit S. Congni, in quo enarrato, quod erat impossibile, praefatum Sanctuarium religiosis Car- melitis committere ob parvum numerum personarum illius Ordinis in Hispania, rogabat S. Congñem, ut loco illorum posset substituere novam Congñem Dioecesanam SS. Cordium Iesu et Mariae, in sua dioecesi erectam usque ab anno 1890, et quae iam precario in Sanctuarii administrationem erat immissa cum plena fidelium satisfactione.

Huic petitioni, utpote laesivae conventionis iam factae et ab utraque potestate sancitae, acriter obstitere Fratres Car- melitae allegantes, se promptos esse non solum ad sex, sed etiam ad 12 dandum religiosos sui Ordinis, qui etiam hispa- nam linguam callerent, pro Sanctuarii custodia.

(1) Quaestio haec relata fuit Vol. X X V , 232.