108. De sancto Alpino.

1. Instat clara dies, quo recolendus
Et rutilans meritis luceque splendens
Scandit excelsi sidera coeli
Alpinus, decori necne saluti
Qui datas est praesul munere Christi,
O Catalaunum, lux tibi magna.

2. Fulgebat gemino lumine quondam
Gallia belligera, quam recreabant
Seminibus verbi Lupus, Amandus
Germanusque pius, quis sociatus
Inclitus effulsit, sed prius almo
Conjunctus vixit dogmate Lupo.

3. Corruptos haeresi Pelagiana
Britones et variis cladibus actos
Eripiunt sancti faucibus hostis ;
Horum praecipuus in comitatu
Claruit Alpinus, quem sibi carum
Hac sublimavit Christus in urbe.

4. In summo positus praecluit orbi,
Altitonans famulum extulit alte,
Tempore dum sancti Attila dirus
Hunnorum populos rex domuisset,
Praesulis electi fletibus urbs est
Gaudens exempta strage ferocis.

5. Clarescit meritum pluribus ejus,

Ad tumulum properans, quo veneratur
Memmius illustris, reperit unum
Functum, quem precibus vivere fecit,
Nec minus in septem tu micuisti
Rector puellis coelica pandens.

6. Liquisti fragiles tunc sacer artus
Et celer aetheream vectus ad aulam,
Posce pium nobis affore regem
Ac nostris veniam expete noxis,
Quo tibi conjunctos aetheris arce
Det conregnare tripudiantes.

7. Sit laus, lux et honor cunctipotenti,
Gloria sit genito ingenioque,
Spiritui sancto parque potestas,
Per quem cuncta tremit machina mundi,
Qui tamen est trinus semper et unus
In deitate flans ab utroque.