δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς. ἦν δ' ἂν ἄλυτον τὸ κατὰ τὸν τόπον εἰ, ὥσπερ ἐξέδο το αὐτὸν γεωργοῖς γεγραμμένον <ἦν> ἐπὶ τοῦ προτέρου, οὕτως εἴρητο καὶ περὶ τοῦ δευτέρου· ἐκδοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς, καὶ εἰ, ὥσπερ εἴρηται περὶ τῶν δευτέρων· καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς, εἴρητο καὶ περὶ τῶν προτέ ρων ὅτι ἔδωκεν αὐτὸν γεωργοῖς. καὶ ταῦτα μὲν ἡμεῖς εἰς τὸν τόπον ἐπηπορήσαμεν καὶ τὸ φανὲν ἡμῖν εἰ ρήκαμεν· ὁ δὲ βέλτιον δυνάμενος καὶ νοεῖν καὶ λέγειν, ἐκεῖνος ἡμῶν μᾶλ λον ἀκουέσθω. 17.13 Καὶ ἀκούσαντες οἱ ἀρ χιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι τὰς παραβολὰς αὐτοῦ ἔγνωσαν ὅτι περὶ αὐτῶν λέγει· καὶ ζη τοῦντες κρατῆσαι αὐτὸν ἐ φοβήθησαν τοὺς ὄχλους, ἐπεὶ εἰς προφήτην αὐτὸν εἶχον. (ματτη. 21, 45-46.) Ἀκούσαντες οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι τὰς παραβο λὰς αὐτοῦ, ὧν τῆς μὲν ἑτέρας ἀρχὴ ἦν· «ἄνθρωπός τις εἶχε τέκνα δύο», τῆς δὲ λοιπῆς· «ἄνθρωπος ἦν οἰκο δεσπότης ὃς ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα», ἔγνωσαν ὅτι περὶ αὐτῶν λέγει· κατὰ μὲν τὴν ἑτέραν παραβολὴν ὅτι εἶπεν ὁ δεύτερος υἱός· «ἐγὼ κύριε, καὶ οὐκ ἀπῆλθε», κατὰ δὲ τὴν λοιπὴν ὅτι, ἐπεὶ εἴρηται αὕτη κατὰ τὰ λελεγμένα κατὰ τῶν ἁμαρτανόντων προτέρων γεωργῶν, <ὁ Ἰησοῦς εἶπε> τὸ «ἀρ θήσεται ἀφ' ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ καὶ δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τοὺς καρποὺς αὐτῆς». καὶ γνόντες ὅτι περὶ αὐτῶν λέγει, ἐζήτη σαν μὲν αὐτὸν κρατῆσαι καὶ ποιῆ σαι αὐτῷ ὅτι ποτ' ἂν δυνηθῶσιν· οὐκ ἠδυνήθησαν δέ, ἐπεὶ μὴ οἷοί τε ἦσαν ὑπομεῖναι ὄχλων ὁρμὴν τῶν ἐχόντων τὸν Ἰησοῦν εἰς προφή την. καὶ ὅσοι γε ἐπιβουλευτικῶς βούλον ται κρατῆσαι τὸν λόγον, ἵν' ὡς κεκρατημένον παρ' αὐτοῖς καθέλω σιν αὐτόν, οὗτοι οὐκ ἄν ποτε κρατή σαιεν <οὔτε θανατώσαιεν> αὐτόν, τῶν ὑπὲρ αὐτοῦ ὄχλων προφήτην τινὰ τοῦ θεοῦ αὐτὸν ὑπολαμβανόντων, περισπώντων τοὺς βουλομένους αὐτὸν κρατεῖν καὶ ἐπιβουλεῦσαι αὐτῷ. Μετὰ ταῦτα ἰστέον ὅτι τῶν ζη τούντων κρατεῖν τὸν Ἰησοῦν διαφοραί εἰσιν. ἄλλως γὰρ οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἐζήτουν κρατῆσαι αὐτόν, ἄλλως ἡ ἐν τῷ Ἄισματι τῶν ᾀσμάτων νύμφη, <ἣ> ζητήσασα αὐ τὸν καὶ ἀναστᾶσα καὶ κυκλοῦσα ἐν πόλει, «ἐν ταῖς ἀγοραῖς καὶ ἐν ταῖς πλατείαις» μόγις ποτὲ εὗρεν αὐτόν, ὅτε μικρὸν παρῆλθε τοὺς τηροῦντας καὶ κυκλοῦντας «ἐν τῇ πόλει» καὶ εὑ ροῦσα ἐκράτησεν αὐτόν, ὅτε καὶ λέγει· «ἐκράτησα αὐτὸν καὶ οὐκ ἀφήσω αὐτόν, ἕως οὗ εἰσήγαγον αὐ τὸν εἰς οἶκον μητρός μου καὶ εἰς ταμιεῖον τῆς συλλαβούσης με». ἀλλὰ καὶ αὐτὴ <αὕτη> ἡ νύμφη κατ' ἀρχὰς μὲν τοῦ Ἄισματος τῶν ᾀσμάτων «ἐκρά τησά» φησιν «αὐτὸν εἰς οἶκον μητρός μου καὶ εἰς ταμιεῖον τῆς συλλαβού σης με», πρὸς δὲ τῷ τέλει τοῦ αὐτοῦ βιβλίου, ὡς προκόψασα καὶ ἑτέρως αὐτὸν μέλλουσα κρατεῖν καὶ βέλτιον παρὰ τὸ πρότερον, φησίν· «εἶπα· ἀναβήσομαι ἐν τῷ φοίνικι, κρατήσω τῶν ὕψεων αὐτοῦ». ἵνα δὲ νοήσῃς τοὺς ζητοῦντας αὐτὸν κρατῆσαι ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους καὶ μὴ κρατοῦντας αὐτόν, κατανόησον ὅτι ἐπὶ μὲν τῶν ἄλλων παρὰ τὸν Χριστοῦ λόγον λόγων οἷόν τέ ἐστι κρατῆσαι καὶ περιδράξασθαι <καὶ χωρίσαι> τοῦ νοῦ (τῶν ὁτιποτοῦν δογματισάντων) καὶ τεθεωρημένως ἀνατρέψαι αὐτὸν καὶ (ὡς ἡ γραφὴ ὠνόμασε) συμβιβά σαι. *** οὕτω γὰρ ὁ κατὰ τὸ εὐαγγέλιον σο φός, ὡς «πνευματικὸς» ἀνακρίνων «πάντα, αὐτὸς δὲ ὑπ' οὐδενὸς» ἀνα κρινόμενος, ἀνακρίνει μὲν καὶ βα σανίζει καὶ διελέγχει τοὺς ἄλ λους λόγους εἴτε τῶν τοῦ κόσμου σοφῶν εἴτε τῶν ἐν ταῖς αἱρέσεσι διαπρέπειν δοκούντων, οὐ κατακρίνε ται δὲ οὐδὲ καταλαμβάνεται ὁ ἐν αὐτῷ νοῦς τοῦ Χριστοῦ οὐδὲ κρα τεῖται ὑπὸ τῶν προθεμένων αὐτὸν ἀνατρέπειν· «τίς γὰρ ἔγνω νοῦν κυ ρίου, ὃς συμβιβάσει αὐτόν;» καὶ σα φὲς ὅτι, εἴπερ μέλλει τις συμβιβάσαι τινὸς νοῦν, πρότερον αὐτὸν γνώσεται καὶ μετὰ τοῦτο συμβιβάσει· «νοῦν» δὲ «κυρίου τίς» γνώσεται «ὃς συμβι βάσει αὐτόν»; ἁλώσεται γὰρ ὑπ' αὐτοῦ καὶ εἴξει αὐτῷ. καὶ ταῦτα δέ μοι λελέχθω διὰ τὸ καὶ ζητοῦντες αὐτὸν κρα τῆσαι ἐφοβήθησαν τοὺς ὄ χλους, ἐπεὶ εἰς προφήτην αὐ τὸν εἶχον. 17.14 Πλὴν κἂν εὐφημῶσιν οἱ ὄχλοι τὸν Ἰησοῦν, φρονοῦσι μέν τι περὶ αὐτοῦ ἀληθές, οὐ μὴν <καὶ> τὸ μέγεθος συνιᾶσιν αὐτοῦ. ἦν μὲν