NEAPOLITANA 137

tur vel a mala relatione examinatorum, vel ab irrationa- bili iudicio Episcopi. » Hinc, Lambertini secretario, nonnul- la prodierunt - Dubia Concursuum - optime sapienterque con- cinnata, inter quae illud vel maximum. « An praecipiendum ut unusquisque ex concurrentibus sermonem scribat super textu evangelii omnibus concurrentibus assignandi)? »

Iam vero S. C. C. in plenaria Congregatione habita die 16 Novembris 1720 ad propositum dubium respondendum censuit : - Affirmative per modum instructionis. Hinc ap- probante Clemente XI, prodierunt praecitatae illae literae, quas Benedictus XIV, confirmavit, ampliavitque in sua Con- stitutione Cum illud. Quo igitur iure conciuncula neces- saria putabitur ad validitatem concursus, quando S. haec Congregatio illam proposuit per modum instructionis?

Si literarum verba attente perpendamus videbimus pro- fecto S. Congregationis mentem fuisse Episcopos hortari, eisque methodum proponere, non absolute, sed ex mero con- silio et suasione servandam. Dicitur enim : « S. Congrega- tio Concilii Tridentini interpres. . . omnes et singulos Epi- scopos, aliosque praelatos, penes quos sit ius et auctoritas faciendi concursum, hortari, ut examen eiusmodi instituere non graventur, quale iam et multae dioeceses etc itaque. . . haec quae sequuntur ex S. Congregationis sen- tentia, consilio, suasione, servanda proponuntur. » Iam age, qui proponit non imponit, qui suadet non iubet, qui horta- tur non imperat. Et siquidem quae iussione continentur, ad substantiam pertinent; quae consilio et suasione proponun- tur, ad formam tantum pertinere censenda sunt. Quae au- tem ad formam pertinent, substantiam non destruunt si de- ficiant.

Quid plura? demus conciunculam pertinere ad substan- tiam concursus. At undenam, quaeso, undenam deduci pot- erit ipsam ita necessario exarandam esse super evangelico proposito textu, ut, nisi id fiat, nullus et irritus evadat concursus ?

Ni fallor, qui talia putant, argumentum desumere debent