141

καί ταῖς φύσεσιν ὡσαύτως ἑνωθέντα τοῦ Θεοῦ μου γίνονται Θεός μεθέξει, ὁμωνύμως τε καλοῦνται τῷ ὀνόματι ἐκείνου, οὗ οὐσιωδῶς μετέσχον. Λέγεται οὖν πῦρ ὁ ἄνθραξ καί ὁ σίδηρος ὁ μέλας πυρωθείς ὡς πῦρ ὁρᾶται. Εἰ τοιοῦτος οὖν ὁρᾶται, καί τοιοῦτος ἄν κληθείη˙ πῦρ ὁρᾶται, πῦρ κληθείη. Εἰ μή σεαυτόν τοιοῦτον ἔγνως, τοῖς περί τοιούτων μή ἀπίστει λέγουσί σοι, ἀλλά ζήτησον ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί λήψῃ μαργαρίτην ἤ σταγόνα ἤ σινάπεως ὡς κόκκον, ὡς σπινθῆρα θεῖον σπόρον. (253) Πῶς ζητήσεις, ὅ σοι λέγω; Ἄκουσον, σπουδῇ τε πρᾶξον, καί εὑρήσεις ἐν συντόμῳ˙ λάβε μοι σαφῆ εἰκόνα, τήν τοῦ λίθου καί σιδήρου˙ ἔνεστι καί γάρ ἐν τούτοις τοῦ πυρός ἡ φύσις πάντως, οὐχ ὁρᾶται δέ κἄν ὅλως. Συγκρουόμενα δέ ὅμως συνεχῶς πυρός σπινθῆρας ἀποπέμπουσι καί πᾶσι καθορῶνται μέν ἐν πρώτοις, οὐκ ἀνάπτονται δέ ὅμως, εἰ μή δράξωνται καί ὕλης. Ταύτῃ δ᾿ ἑνωθείς ἐκ τούτων εἷς σπινθήρ μικρός εἰς ἅπαν ἐξανάπτει κατ᾿ ὀλίγον καί εἰς ὕψος αἴρει φλόγοα καί φωτίζει τήν οἰκίαν καί τό σκότος ἐκδιώκει καί ποιεῖ τοῦ βλέπειν πάντας, τούς ἐν τῇ οἰκίᾳ ὄντας. Εἶδες θαῦμα; Λέγε οὖν μοι˙ Πρό τοῦ συνεχῶς κρουσθῆναι πῶς ἐκπέμψουσι σπινθῆρας; Ἄνευ δέ σπινθῆρος ὕλη αὐτομάτως πῶς ἀνάψει; Πρίν ἀνάψει, πῶς φωτίσει, πῶς τό σκότος ἐκδιώξει,