1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

154

ζωή οὐδέ ζωήν ἡμῖν ἑνούμενος παρέχει. Πάλιν ὁ κτίστης ἄφθαρτος, τά κτίσματα φθαρτά δέ˙ καί γάρ οἱ ἁμαρτήσαντες οὐχί τό σῶμα μόνον, ἀλλά καί τάς ψυχάς αὐτάς εἰς φθοράν παρεισῆξαν, καί σώματι καί ψυχῇ κατά τόν λόγον τοῦτον φθαρτοί ἐσμεν, ὡς τῇ φθορᾷ τοῦ νοητοῦ θανάτου κρατηθέντες ὁμοῦ πάντες καί τῇ τῆς ἁμαρτίας. Εἰ οὖν ὁ φύσει ἄφθαρτος ἑνωθῇ τῷ φθαρτῷ μοι, ὄντως ἕν τούτων ἔσεται, ὧνπερ λέγει σοι μέλλω˙ ἤ γάρ ἐμέ μεταβαλεῖ καί ἄφθαρτον ποιήσει ἤ πρός φθοράν μεταβληθῇ ὁ ἄφθαρτος˙ καί οὕτως ἴσως ἐγώ οὐ γνώσομαι ἐκείνου πεπονθότος καί γεγονότος ὡς ἐγώ˙ ἐγώ δ᾿ εἰ γένωμαί γε ἄφθαρτος ὅλος ἐκ φθαρτοῦ κολληθείς τῷ ἀφθάρτῳ, πῶς ἄν οὐκ αἰσθανθήσομαι, πῶς ἄν αὐτῇ τῇ πείρᾳ οὐκ ἴδω οὐδέ γνώσομαι γεγονώς, ὅ οὐκ ἤμην; Τό γάρ εἰπεῖν ὅτι Θεός ἑνούμενος ἀνθρώποις οὐ μεταδίδωσιν αὐτοῖς τῆς θείας ἀφθαρσίας, ἀλλά ἐκείνων τῇ φθορᾷ συγκατασπᾶται μᾶλλον, (275) τοῦ ἀνωλέθρου ὄλεθρον ὁ λέγων δογματίζει καί βλασφημεῖ καί τῆς ζωῆς αὐτός ὅλως ἐκπίπτει. Εἰ δέ τοῦτο ἀδύνατον, δέξαι μᾶλλον τό ἄλλο καί ἀφθαρσίας μετασχεῖν σπούδασον πρό τοῦ τέλους. Τό φῶς ὑπάρχει ὁ Θεός, οἱ ἐν σκότει ἡμεῖς δέ, ἤ ἀληθέστερον εἰπεῖν, ἡμεῖς αὐτοί τό σκότος˙ οὐδέ γάρ λάμψει ἀλλαχοῦ ὁ Θεός, μή πλανᾶσθε, εἰ μή ἐν μόναις ταῖς ψυχαῖς, αἷς ἑνωθῇ πρό τέλους˙ τοῖς δ᾿ ἄλλοις, εἰ καί λάμψειεν οἱ κήρυκες, ὡς εἶπον, ὡς πῦρ αὐτοῖς φανήσεται ἀπρόσιτον εἰς ἅπαν, τό ἔργον δοκιμάσει τε, ὁποῖον τό ἑκάστου, καί πάλιν χωρισθήσεται τούτων ὡς ἀναξίων, ἐκεῖνοι δ᾿ ἀπολήψονται κόλασιν ἐπαξίαν. Ὅμως ἐνταῦθα καί ἐκεῖ φῶς ψυχῶν αὐτός μόνος, ἡμεῖς δέ σκότος τάς ψυχάς ἔχοντες ἀφωτίστους˙ εἰ οὖν τό φῶς τό τῶν ψυχῶν ἑνωθῇ τῇ ψυχῇ μου, ἐκεῖνο συσβεσθήσεται καί γενήσεται σκότος ἤ ἡ ψυχή μου ὡς τό φῶς ἔσεται φωτισθεῖσα. Τό φῶς γάρ, ὅταν ἀναφθῇ, φεύγει εὐθύς τό σκότος, καίτοι ἐστί τοῦ αἰσθητοῦ φωτός ἐκεῖνο ἔργον. Εἰ δέ τό φῶς παραχθέν ἐνεργεῖ σοι τοιαῦτα καί ὀφθαλμούς φωτίζει σου καί ψυχήν κατευφραίνει καί, ἅ τό πρίν οὐκ ἔβλεπες, χαρίζεται ὁρᾶν σοι, τί οὐ ποιήσει ἐν ψυχῇ λάμψας ὁ τούτου κτίστης, ὁ «Γενηθήτω φῶς» εἰπών καί εὐθύς παρεισήχθη; Τί δοκεῖ οὖν σοι, εἰ λάμψει νοερῶς ἐν καρδίᾳ ἤ ἐν νοΐ ὡς ἀστραπή ἤ ὡς ἥλιος μέγας, ἐμποιῆσαι δυνήσεται ψυχῇ τῇ ἐλλαμφθείσῃ; Οὐχί φωτίσει ταύτην γε καί γνωρίσαι παρέξει ἐν ἐπιγνώσει ἀκριβεῖ αὐτόν, ὅστις ὑπάρχει;