154 EX S. C. CONCILII

thenticitatem ne adversus quidem matrimonii Defensor ne- gare ausus est. Iis enim in litteris Stephanus, inter alia, perdolenter ait, se iam ab anno continuo labore eniti, ut reluctantis Carolinae amorem sihi conciliaret, sed in irri- tum cessisse suos conatus ac tandem ab eadem accepisse postremum repulsae ictum.

Iamvero, pergit defensor, cum constet Carolinam sem- per Stephanum aversatam fuisse, eidem per integrum an- num plus minus aperte restitisse ac tandem, ipso Stephano, non suspecto tempore, fatente, inflixisse: « le dernier coup », quo spem omnem secum ineundi matrimonium prorsus ad- emit : concludatur oportet potentem aliquam supervenire debuisse causam ob quam matrimonium reipsa initum est. Hanc vero causam contendit orator, ex complexu omnium non aliam fuisse, nisi matris imperium non minus iniustum, quam violentum pertinax ac irresistibile.

Contra, certum est oratricem non solum tunc fuisse annos tantum septemdecim natam, sed etiam natura mitem ac timidam rerumque mundi prorsus ignaram; eiusque pa- trem, qui paullo post defunctus est, iam fuisse aegrotum et omnino imparem ad filiam contra vim matris tuendam. Quare, deducit defensor, quisque videt libertatem puellae, eiusmodi in adiunctis constitutae, facillime violari et op- primi posse. Compertissimum enim est neminem, viribus debilem et auxilio destitutum, contra imperium praepotentis prudenter et efficaciter resistere posse, quemadmodum docet vel ipsa S. Scriptura in lib. Eccli. J'Y, 32 - ibi - « noli resistere contra faciem potentis, nec coneris contra ictum fluvii ». Atqui tralatitii iuris est quod sapienter, more suo, perstrinxit S. R. Rota coram Ludovisio decis. 336, n. 3, ibi: « multum in probando metu valet argumentum ductum a verosimilitudinibus ».

Hisce positis, ad iudicialia argumenta accedit defensor, et speciale pondus tribuit iuramento oratricis, quae asseve- rat se nec libere, nec ullo modo matrimonio consensisse. Praeterea misera oratrix adeo aegra laborat valetudine ut