156

ΛΕ'.

Ὅτι πάντες οἱ ἅγιοι ἐλλαμπόμενοι αὐγάζονται καί τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καθορῶσιν, ὡς θεμιτόν ἀνθρωπίνῃ φύσει Θεόν ὁρᾶν. (278)

Βλέψον ἄνωθεν, Θεέ μου, καί εὐδόκησον φανῆναι καί πτωχῷ προσομιλῆσαι. Ἀποκάλυψον τό φῶς σου διανοίξας οὐρανούς μοι, ἄνοιξον τόν νοῦν μου μᾶλλον, εἴσελθε καί νῦν ἐντός μου. Λάλησον, καθάπερ πάλαι, διά ῥυπαρᾶς μου γλώσσης, περί ὧν τινες λαλοῦσιν, ὅτι νῦν οὐδείς ὑπάρχει, ὅς Θεόν γνωστῶς κατεῖδεν, οὐδέ γέγονε πρό τούτου παρεκτός τῶν ἀποστόλων. Ἀλλ᾿ οὐδέ αὐτούς ἐκείνους λέγουσι τρανῶς ἰδέσθαι τόν Θεόν σου καί Πατέρα, ἀλλά ἄγνωστον τοῖς πᾶσιν, ἀθεώρητον ὡσαύτως δογματίζουσιν ὑπάρχειν, (279) προβαλλόμενοι τό ῥῆμα τοῦ ὑπερηγαπημένου μαθητοῦ σου Ἰωάννου λέγοντος˙ Θεόν οὐδέπω ἑωράκει τις ἀνθρώπων. Ναί, Χριστέ μου, λέξον τάχος, ἵνα μή τοῖς ἀσυνέτοις ἔγωγε δόξω ληρεῖν. Γράφε, εἶπεν, ἅπερ λέγω, γράφε καί μή κατοκνήσῃς. Ἦ Θεός ἐγώ πρό πάντων ἡμερῶν, ὡρῶν καί χρόνων, ἀλλά καί αἰώνων πάντων καί τῶν ὁρωμένων πάντων νοουμένων τε κτισμάτων. Ἤμην ὑπέρ νοῦν καί λόγον, ὑπέρ ἔννοιάν τε πᾶσαν μόνος μετά μόνου μόνος, καί οὐδέν τῶν ὁρωμένων, ἀλλ᾿ οὐδέ τῶν ἀοράτων ἦν πρό τοῦ γενέσθαι ὄντως. Μόνος ἄκτιστος ἐγώ σύν Πατρί καί Πνεύματί μου