157

μόνος ἄναρχος ὑπάρχω ἐξ ἀνάρχου τοῦ Πατρός μου˙ ἀγγέλων δέ οὐδείς οὐδέπω, ἀλλ᾿ οὐδέ τῶν ἀρχαγγέλων, οὐ τῶν ἄλλων τε ταγμάτων εἶδέ μου ποτέ τήν φύσιν οὐδ᾿ αὐτόν ἐμέ τόν κτίστην ὅλον, οἷόσπερ τυγχάνω. (280) Μόνην δέ ἀκτῖνα δόξης καί ἀπόρροιαν φωτός μου καθορῶσι καί θεοῦνται. Ὡς γάρ ἔσοπτρον ἡλίου τάς ἀκτῖνας δεδεγμένον ἤ κρυστάλλινος ὡς λίθος ἐλλαμφθείς ἐν μεσημβρίᾳ, οὕτως δέχονται ἀκτῖνας τῆς θεότητός μου πάντες. Ὅλον δέ με κατιδέσθαι οὔπω τις κατηξιώθη, οὐκ ἀγγέλων, οὐκ ἄνθρώπων, οὐ δυνάμεων ἁγίων. Ἔξω γάρ εἰμι τῶν πάντων καί ἀόρατος τοῖς πᾶσιν, οὐ φθονῶν δέ τούτοις πάντως, ὅπως μή με καθορῶσιν, οὐδ᾿ ὡς ἀκαλλής ὑπάρχων κρύπτομαι τοῦ μή φανῆναι, ἀλλά ἄξιος οὐδείς μου τῆς θεότητος εὑρέθη, οὐδέ γέγονε τοῦ κτίστου ἰσοδύναμον τό κτίσμα. Τοῦτο γάρ οὐδέ συμφέρει˙ μικράν δ᾿ ὁρῶντες ἀπαυγήν ὄντως εἶναί με μυοῦνται καί γινώσκουσι Θεόν με τόν αὐτούς παραγαγόντα, καί ἐκπλήξει με καί φόβῳ ἀνυμνοῦντες λειτουργοῦσιν. Οὐκ ἐνδέχεται Θεόν γάρ ἄλλον φύσει παραχθῆναι (281) ἰσοδύναμον τοῦ κτίστου οὐδ᾿ ὁμοφυῆ ἐκείνου, οὐδέ δυνατόν γάρ ὅλως ὁμοούσιον τοῦ κτίστου τό κτιζόμενον γενέσθαι. Τῷ ἀκτίστῳ τό κτιστόν γάρ πῶς ποτε ἐξισωθείη; Τοῦ ἀεί ὡσαύτως ὄντος καί ἀνάρχου καί ἀκτίστου