160

ἡ κοινωνία τῶν παθῶν, ἡ μίμησις τῶν ἔργων, καί πρόξενος θεότητος ἡ ταπείνωσις πέλει ἡ σή τοῖς μετά γνώσεως ταύτην μετερχομένοις. Εὐχαριστῶ σοι, ∆έσποτα, πάσχων μᾶλλον ἀδίκως, εἰ δέ δικαίως, ἔστω μοι εἰς ἔκτισιν πταισμάτων, εἰς κάθαρσιν ἀμέτρων μου, Χριστέ, πλημμελημάτων, καί μή ἐάσῃς μοι ποτέ πόνους ἐπενεχθῆναι ὑπέρ δύναμιν, ∆έσποτα, ἤ πειρασμούς ἤ θλίψεις, ἀλλά ἀεί μοι χάρισαι τήν ἔκβασιν, Θεέ μου, καί τήν ἰσχύν τοῦ δύνασθαι ὑπενεγκεῖν τάς λύπας. Σύ γάρ ὑπάρχεις τῶν καλῶν ὁ παροχεύς ἀρχῆθεν τοῖς ἐκ ψυχῆς προσπίπτουσι τῷ σῷ κράτει ἀξίως, τῆς πίστεως, τῶν ἔργων τε καί τῶν χρηστῶν ἐλπίδων παρέχων τά χαρίσματα, τάς δωρεάς τε πάσας τοῦ Θείου καί προσκυνητοῦ Πνεύματός σου, οἰκτίρμον, νῦν καί ἀεί καί πάντοτε εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἀμήν.

ΛΖ'.

∆έησις καί προσευχή τοῦ αὐτοῦ πρός Θεόν τῆς ἐκείνου ἕνεκα βοηθείας (286) ∆έσποτα Χριστέ, ∆έσποτα ψυχοσῶστα, ∆έσποτα Θεέ πάντων τῶν ὁρωμένων ἀοράτων τε δυνάμεων, ὡς κτίστης τῶν ἐν οὐρανῷ πάντων, τῶν ὑπεράνω τοῦ οὐρανοῦ τε καί οὐρανῶν ἁπάντων, τῶν ὑπό γῆν τε καί τῶν ἐν γῇ ὡσαύτως! Σύ εἶ Κύριος τούτων, Θεός τε καί ∆εσπότης, σύ τῇ χειρί σου περικρατεῖς τήν κτίσιν, ὅτι ἐν αὐτῇ περιέχεις τά πάντα. Χείρ σου, ∆έσποτα, δύναμις ἡ μεγάλη, ἥ τό θέλημα τοῦ σοῦ Πατρός πληροῦσα καί δημιουργεῖ, ἐργάζεται καί κτίζει καί οἰκονομεῖ τά καθ᾿ ἡμᾶς ἀρρήτως˙ αὕτη οὖν κἀμέ νυνί παραγαγοῦσα ἐκ τοῦ μή ὄντος πεποίηκε τοῦ εἶναι, ὅε καί γεγονώς ἤμην ἐν τῷδε κόσμῳ ἀγνοῶν ὅλως σέ, τόν καλόν ∆εσπότην, σέ, τόν κτίστην μου, σέ, ὦ δημιουργέ μου, καί ὥσπερ τυφλός ὑπῆρχον ἐν τῷ κόσμῳ καί ὡς ἄθεος, ἀγνοῶν τόν Θεόν μου. Αὐτός οὖν ἐλεήσας καί ἐπεσκέψω (287) καί ἐπεστρέψας λάμψας ἐν σκότει φῶς μοι καί ἑλκύσας με πρός ἑαυτόν, ὦ πλάστα, ἐξαγαγών τε ἐκ κατωτάτου λάκκου, σκότους τῶν παθῶν, σκότους τοῦ βαθυτάτου