162

ἀμήν.

ΛΗ'.

Περί θεολογίας˙ καί ὅτι ὁ νοῦς τῆς ὕλης τῶν παθῶν καθαρθείς ἀΰλως τόν ἄϋλον καί ἀόρατον καθορᾷ. (289)

Ποίαν ὁδόν ὁδεύσοιμι, ποίαν ἐκκλίνω τρίβον; Ποίαν ἀνέλθω κλίμακα, ποίαν εἰσέλθω πύλην ἤ πῶς ἀνοίξω θύραν δέ καί ποίου κουβουκλίου; Ὁποίας δέ καί ποταπῆς ἔνδον οἰκίας εὕρω τόν ἐν χειρί τά σύμπαντα καί παλάμῃ κρατοῦντα; Ὄρος εἰς ποῖον ἀναβῶ, ἐκ ποίου τε τοῦ μέρους καί ποῖον ἄρα σπήλαιον ἐκεῖσε ψηλαφήσω ἤ ποῖον ἕλος διελθών τόν πανταχοῦ παρόντα καί ἄληπτον τυγχάνοντα ἀόρατόν τε ὄντα τοῦ κατιδεῖν ἀξιωθῶ καί κατασχεῖν, ὁ τάλας; Εἰς ποῖον ᾅδην καταβῶ, εἰς οὐρανόν δέ ποῖον ἀνέλθω καί εἰς ἔσχατα ποίας θαλάσσης ἆρα γενόμενος εὑρήσαιμι τόν ἀπρόσιτον πάντῃ, τόν πάμπαν ἀπερίγραπτον, ἀφηλάφητον ὅλον, τό ἄϋλον ἐν ὑλικοῖς, τόν κτίστην ἐν τῇ κτίσει, τόν ἄφθαρτον ἐν τοῖς φθαρτοῖς, εἰπέ μοι, πῶς εὑρήσω; Πῶς δ᾿ ἔξω κόσμου γένωμαι, ὁ τυγχάνων ἐν κόσμῳ, πῶς τῷ ἀΰλω συναφθῶ, ὁ συνημμένος ὕλῃ; Πῶς τῷ ἀφθάρτῳ συμπλακῶ, φθαρτός ὅλος ὑπάρχων, ὁ ἐν θανάτῳ τῇ ζωῇ πῶς ὅλως πλησιάσω, τῷ ἀθανάτῳ ὁ νεκρός τῶς ἆρα προσπελάσω; Ὁ χόρτος ὅλος τῷ πυρί πῶς προσψαῦσαι τολμήσω; (290) Ἀλλ᾿ ὅμως ἄρτι ἄκουε τῶν ἀπορρήτων λύσιν! Πρό τοῦ γενέσθαι οὐρανόν, πρό τοῦ γῆν παραχθῆναι Θεός ὑπῆρχεν, ἡ Τριάς, μόνος μεμονωμένος, φῶς ἄναρχον, φῶς ἄκτιστον, φῶς ἄφραστον εἰς ἅπαν, ὅμως Θεός ἀθάνατος, ἀτελεύτητος, μόνος, ἀΐδιος, αἰώνιος, ἀγαθώτατος ἄγαν. Νόει καλῶς μόνον Θεόν ἐν ἀρχῇ τήν Τριάδα ὑπερανάρχως οὖσαν μέν, ὑπέρ ἀρχήν τε πᾶσαν ἀνείκαστον, ἀμέτρητον ὕψει, βάθει καί πλάτει, τοῦ τε μεγέθους καί φωτός πέρας μή κεκτημένον. Οὐκ ἦν ἀήρ, καθάπερ νῦν, οὐκ ἦν σκότος οὐδ᾿ ὅλως, οὐ φῶς, οὐχ ὕδωρ, οὐκ αἰθήρ, οὐκ ἄλλο τι τῶν ὄντων˙ πνεῦμα δέ μόνον ὁ Θεός, φωτοειδές εἰς ἅπαν, ὁμοῦ τε παντοδύναμον καί ἄϋλον ὑπῆρχεν. Ἐποίησεν ἀγγέλους δέ, ἀρχάς καί ἐξουσίας, τά Χερουβίμ καί Σεραφίμ, κυριότητας, θρόνους καί τά ἀκατονόμαστα τάγματα λειτουργοῦντα αὐτῷ καί παριστάμενοα ἐν φόβῳ τε καί τρόμῳ. Ὕστερον δέ παρήγαγεν οὐρανόν ὡς καμάραν,