472 Acta Apostolicae Sedis - Commentarium Officiale

IV

Venerabili Servo Dei Francisco Zirano Beatorum honores decernuntur.

FRANCISCUS PP.

Ad perpetuam rei memoriam. - « Christianus ac religiosus sancti Fran-

cisci patris mei sum, et sic mori cupio; atque Deum supplico ut vos illuminet

quo Eum citius agnoscere valeatis ».

His verbis Antiochus Strada, sacerdos Calaritanus atque vitae patris

Francisci Zirano primus scriptor, refert de fidei confessione, quam Venera-

bilis Servus Dei usque ad mortem Christo praestitit Icosii, nunc Algeri, die

XXV mensis Ianuarii anno MDCIII cum a carnifice impelleretur ut, si vitam

vellet servare, Macometanus fieret. Hic fuit exitus vitae, quam sub signo

fraternae caritatis peregerat, cum antea in conventu Saccerensi tamquam

absconditus vixisset, inde ab anno MDXC operam dedit ut liberaret Fran-

ciscum Serra, sobrinum sodalemque, aliosque christianos, quos Macometi

sectatores in servitute detinebant.

Servus Dei Franciscus Zirano ex humili agricolarum familia anno MDLXIV

Sacceri, quae hodie vulgo Sassari appellatur, natus est. Annum agens deci-

mum septimum professionem religiosam in Ordine Fratrum Minorum Con-

ventualium sua in urbe nuncupavit. Anno MDLXXXVI presbyter ordinatus,

fraterna caritate eminuit. Anno MDXC sobrinus eius nomine Franciscus Serra,

ipse quoque franciscalis necnon diaconus, a praedonibus Icositanis servus

fieret. Quem cum primum parentes, qui eum quodam Mauri generis servo

tunc Sacceri retento permutare voluissent, dein Patres Mercedarii frustra

liberare essent conati, tum demum Servus Dei, a Clemente VIII Summo

Pontifice emendicare permissus quantum stipis ad servorum redemptionem

sufficeret, adhuc obtinuit ut Africam ipse peteret ad sobrinum aliosque chris-

tianos redimendos. Licentia igitur colligendae stipis a Papa die XIX mensis

Martii anno MDXCIX concessa, ilico apparuit in Servo Dei flagrans quaedam

missionalis voluntas: etenim non modo sobrino libertatem restituit, e plu-

rimis erepto vexationibus quas « barbari infideles religiosis viris » infligere

consueverant (sicut in vita eius prima anno MDCV conscripta legitur), sed

etiam « sollicite eiusdem libertatem flagitavit ne in ullum fidei incurreret