Acta Francisci Pp. 473

periculum ». Stipis igitur collatione non sine labore redimendis servis feliciter

expedita, pater Franciscus Zirano die XXVIII mensis Iulii anno MDCII in Afri-

cam pervenit et iam tunc multos servos redemisset, nisi fortuna obstitisset

adversa. Nam Hispanica navis perduxit eum ad portum quendam regni Cuci,

cuius rex Sid Amar paulo ante cum Philippo III Hispaniae principe foedus

fecerat ad Icosium expugnandum: quaerebat enim alter unde grave tributum

Turcis solveret, alter vero praedones Icositanos terra marique christianos

populantes profligare semel cupiebat. Itaque Servus Dei, quamquam unum

post mensem ex quo Icosium tandem pervenisset multimodis contenderet,

sobrinum tamen redimere non potuit, propterea quod illius urbis rectores

praeter consuetudinem servos liberare recusaverant. Nihilominus die XXVII

mensis Augusti Servus Dei ex Icosii finibus quattuor servos christianos in

libertatem vindicatos in regnum Cuci duxit. A mense Septembri usque ad

finem mensis Decembris anni MDCII, bello denique exarso, cum rex Sid Amar

christianos vexare desivisset, minime prohibitus est quominus et christianis

et apostatis in illo regno commorantibus libere praedicaret. Quo bello cum

invitus illigatus esset, missus est ad Hispaniae regem, ut victoriam nun-

tiaret ab eodem Sid Amar consecutam. Die I mensis Ianuarii anno MDCIII,

dum Servus Dei navi veheretur, a Mauris comitantibus deceptus est ac

militibus Icositanis proditus. Tum in custodia detentus est apud satrapen

Solimanum, qui, quamvis Christiana utpote Catanensis esset olim religione

nutritus, fidem priscam abnegaverat. Is pro illius libertate summam poposcit

ingentem MMM ducatorum auri, pretio XVII servorum parem. At milites

qui dicuntur ianitiarii, quorum sententia plurimum in summo Icosii consilio

valebat, emissarium eum reputantes quippe qui quattuor servos ex urbe illa

surripuisset, die XXV mensis Ianuarii anno MDCIII eum capite damnaverunt.

Iamque viginti dies intercesserant ex quo in vincula erat coniectus, cum a

sobrino fratre Francisco Serra sibi nuntiatum est capitis sententia pericli-

tari; tum Servus Dei: « Placeat Deo − exclamavit − ut haec propterea fiant,

quod christianus invenior! ». Qui cum die XXIV mensis Ianuarii de supplicio

insequenti die eventuro certior factus esset, ita oravit: « Placeat Deo ut

per mortem meam fidei desertores agnoscant quantum mali fecerint Deum

denegando ». Qui, cum pronuntiata esset sententia, ut vivus decoriaretur ac

pellis eius stramentis inclusis rursus consueretur eademque prope portam

urbis multo transitu frequentissimam publice exponeretur, tranquillo ani-

mo exsultavit his verbis ex liturgia sumptis: « Gratias agamus Deo nostro,