165

ὑπέρ σέ πλέον καί αὐτοῖς δουλούμεθα ἀθλίως, ἵνα μικρά ληψόμεθα καί φθαρτά παρ᾿ ἐκείνων καί αὐτοῖς ἐκδιδόαμεν ψυχάς ἡμῶν ἀθλίας καί σώματα ὡς ἄτιμα σκεύη τοῦ καταχρᾶσθαι; Καί μέλη ὄντες, ∆έσποτα, σοῦ τοῦ πάντων ∆εσπότου ἁγίου, πάντως ἅγια αὐτοκρατοῦς ∆εσπότου, τοῖς πονηροῖς οὐ φρίττομεν δαίμοσιν αὐθαιρέτως ῥίπτειν αὑτούς εἰς ἄτιμα τῆς ἁμαρτίας ἔργα; Τίς οὖν μή κλαύσῃ τῶν πιστῶν καί γνησίων σου δούλων, τίς μή θρηνήσῃ τῆς πολλῆς αὐθαδείας τήν τόλμαν; Τίς δέ μή φρίξῃ τήν πολλήν ἀνοχήν σου, Θεέ μου, τίς μή τρομάσῃ κρίσεως ἀνταπόδοσιν θείας, τό ἄστεκτον καί ἄσβεστον πῦρ, οἴμοι, τό τῆς γεέννης, ἔνθα κλαυθμός τε καί βρυγμός ὑπάρχει τῶν ὁδόντων καί πόνος ἀπαράκλητος καί ἄφραστος ὀδύνη; Ἀλλ᾿, ὦ ἥλιε ἡλίου καί σελήνης, ἀστέρων πάντων καί φωτός καί παντός ἄλλου κτίστα, τούτων ἔξω με κρύψον ἐν τῷ φωτί σου, ἵνα μόνον σέ βλέπων ἐν τῷ φωτί σου κόσμον μή ὁρῶ μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ, ἀλλά βλέπων ἔσομαι ὡς μή βλέπων καί ἀκούων ὡς μή ἀκούων, Λόγε, καί καθώσπερ πάσχουσιν οἱ ἐν τῷ σκότει καθεζόμενοι τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου, φιλοδοξίας σκότει κεκαλυμμένοι, βλέποντες οὐ βλέπουσι δόξαν σου θείαν (295) καί ἀκούοντες οὐ συνιοῦσιν ὅλως τάς ἐντολάς σου καί τά προστάγματά σου, οὕτως κἀγώ ἔσομαι ἐν τῷ φωτί σου μή βλέπων κόσμον μηδέ τά ἐν τῷ κόσμῳ. Τίς γάρ ἰδών σε καί ἀστραφθείς αἰσθήσεις ἐκ τῆς δόξης σου, ἐκ φωτός σου τοῦ θείου, οὐκ ἠλλοιώθη νοῦν, ψυχήν καί τάς φρένας, καί βλέπειν ἄλλως καί ἀκούειν ὡσαύτως, Σῶτερ, κατηξίωται πανεξαισίως; Ἐμβάπτεται γάρ ὁ νοῦς ἐν τῷ φωτί σου καί λαμπρύνεται καί φῶς ἀποτελεῖται ὅμοιον τῆς δόξης σου, καί νοῦς καλεῖται σός ὁ τοιοῦτος ἀξιωθείς γενέσθαι, καί νοῦν ἔχειν σόν τότε καταξιοῦται καί ἕν μετά σοῦ γίνεται ἀχωρίστως˙ καί πῶς μή βλέπει ὥσπερ σύ καί ἀκούει πάντα ἀπαθῶς; Πῶς δέ ἐπιθυμήσει Θεός γεγονώς αἰσθητοῦ τινος ὅλως ῥευστοῦ καί φθαρτοῦ πράγματος εἴτε δόξης, ὁ ὑπεράνω γεγονώς τούτων πάντων καί ὑπέρ πᾶσαν δόξαν τήν ὁρωμένην; Ὑπεράνω γάρ πάντων τῶν ὁρωμένων ὁ γενόμενος καί Θεῷ πλησιάσας,