CAPUT IX.

De fortitudine quae est ex spe sive praesumptione.

Ex praesumptione autem, quam quidam spem vocant, aliquando oritur audax terribilium aggressio : et tamen qui bonae praesumptionis et spei sunt existentes, non vere fortes sunt, quamvis vere fortem in aggrediendo imitentur. Praesumptuosi enim propter hoc quod multoties et multos vicerunt, in periculorum aggressione non concidunt ut desperantes semetipsos. Consimiles tamen ambo sunt, scilicet praesumptuosus et fortis, in hoc, quod ambo audaces sunt in aggrediendo : sed fortes quidem audaces sunt propter omnia bona quae praedicta sunt de eis : praesumptuosi autem audaces sunt propter hoc quod praesumunt et existimant aliis se meliores esse, et tales qui in alios multa facere possunt et nihil contra pati, et in hoc vere fortibus sunt dissimiles. Simile etiam his aliquid faciunt etiam inebriati : sicera enim propter hoc quod vaporativa est, elevat et multiplicat spiritum, et ideo potatum facit multum praesumentem et de se optime sperantem. Haec est causa, quod inebriati bene sperantes fiunt. Quando autem talibus non sic accidit ut speraverunt, statim fugiunt, et in hoc vere forti dissimiles sunt. Erat enim proprium vere fortis, ut praediximus, bene sustinere pericula quae sunt terribilia homini et non supra hominem existentia : quamvis autem non appareant ut praevisa et praeordinata, sicut in antehabitis de repentinis diximus. Haec autem sustinet fortis propter bonum virtutis. Civilis enim talia non sustineret, sed timide discederet : propter quod qui inter fortes fortior est, videtur etiam in repentinis timoribus mpavidus esse et inturbatus, et magis etiam in his quam in praemanifestis. Talis enim inturbatio magis est ex habitu fortitudinis vel ex minori praeparatione. Pericula enim quae praemanifesta sunt, aliquis etiam sine habitu fortitudinis ex sola cognitione et ratione potest eligere. In repentinis autem praemunitus esse non potest, nisi ex habitu fortitudinis.