175

τόν τόν ∆αβίδ πλανήσαντα πρός μοιχείαν καί φόνον, τόν ἄραντα πρός ἅπαντας πόλεμον τούς ἁγίους καί πολλούς θανατώσαντα, σύ με πῶς διαδράσαι ὅλως θαρρεῖς καί προσδοκᾷς, ὁ ἀσθενής εἰς ἅπαν; Ταῦτα ἀκούων, ∆έσποτα καί Θεέ μ ου καί κτίστα, δημιουργέ μου καί κριτά, ὁ ἔχων ἐξουσίαν ψυχῆς ἐμῆς καί σώματος ὡς ἀμφοτέρων πλάστης, φρίττω καί ὅλος δέδοικα, ὅλος τρέμω ὁ τάλας. Προβάλλεται καί λέγει μοι ὁ δόλιος, Χριστέ μου, ὅτι˙ Ἰδού, οὐκ ἀγρυπνεῖς, ἰδού, οὐκ ἐγκρατεύῃ, ἰδού, εὐχήν οὐκ κέκτησαι, οὐ ποιεῖς προσκυνήσεις, κόπους οὐκ ἐπιδείκνυσαι, οἵους πάλαι ἀπήρξω, καί διά ταῦτα μόνα σε τοῦ Χριστοῦ σε χωρίσω καί μετ᾿ ἐμοῦ σε λήψομαι ἐν πυρί τῷ ἀσβέστῳ. Ἐγώ οὖν, οἶδας, ∆έσποτα, ὡς οὐδέποτε ἔργοις ἐπίστευσα ἤ πράξεσι ψυχῆς μου σωτηρίαν, ἀλλά τῷ σῷ, φιλάνθρωπε, προσέδραμον ἐλέει θαρρήσας, ὅτι σώσεις με δωρεάν, πανοικτίρμον, (312) καί ἐλεήσεις ὡς Θεός καθώς ποτε τήν πόρνην καί ὡς τόν ἄσωτον υἱόν, τό Ἥμαρτον! εἰπόντα. Οὕτω πιστεύσας ἔδραμον, οὕτω θαρρήσας ἦλθον, οὕτως ἐλπίσας, ∆έσποτα, πρός σέ παρεγενόμην˙ καί νῦν μή ἐγκαυχήσηται κατ᾿ ἐμοῦ, τοῦ σοῦ δούλου, μή εἴπῃ˙ Ποῦ σου ὁ Χριστός, ποῦ σου ὁ ἀντιλήπτωρ; Οὐχί ἐκεῖνος σέ αὐτός παρέδωσε χερσί μου; Εἰ γάρ καί ἀπατήσῃ με καί αἰχμάλωτον λάβῃ, οὐ μή τῇ προαιρέσει μου οὐδέ τῇ ῥαθυμίᾳ τοῦτο προσεπιγράψηται, τῇ δέ ἐγκαταλείψει σῇ τό πᾶν ἀναθέμενος τά τοιαῦτα ἐρεῖ μοι˙ Ἴδε, εἰς ὅν ἐθάρρησας, ἴδε, εἰς ὅν προςῆλθες, ἴδε, ὅν οἴου σε φιλεῖν, ὅν οἴου ἀγαπᾶν σε καί ἀδελφόν καί φίλον σε, υἱόν καί κληρονόμον ἐνεκαυχῶ κεκτῆσθαί σε, πῶς ἐγκατέλιπέ σε, εἰς τάς ἐμάς τε, τοῦ ἐχθροῦ, χεῖρας ἐξέδοτό σε καί αἴφνης ἀπεστράφη σε, αἴφνης ἐμίσησέ σε; Μή οὖν ἀκοῦσαι ταῦτά με, Σῶτερ, ἐγκαταλείψῃς, μή ὄνειδος γενήσεσθαι σοῦ ἐάσῃς, Θεέ μου, μή Βασιλεῦ, μή Κύριε, ὁ τοῦ σκότους με πάλαι καί τῶν χειρῶν καί φάρυγγος ἐκείνου με ἐξάξας καί τῷ φωτί ἐλεύθερον τῷ σῷ με παραστήσας. Σέ γάρ ὁρῶν τιτρώσκομαι τά ἐντός τῆς καρδίας καί βλέπειν οὐκ ἰσχύω σε καί μή βλέπειν οὐ φέρω˙ ἀπρόσιτον τό κάλλος σου, ἀμίμητον τό εἶδος, ἀσύγκριτος ἡ δόξα σου, καί τίς ποτέ σε εἶδεν ἤ τίς ἰδεῖν σε δυνηθῇ ὅλον, σέ, τόν Θεόν μου; Τό πᾶν γάρ ποῖος ὀφθαλμός κατιδεῖν ἐξισχύσει; Τόν ὄντα δέ ὑπέρ τό πᾶν ποῖος νοῦς καταλάβῃ, περιλαβεῖν τε δυνηθῇ ἤ ἐκτανθῆναι ὅλος πρός ὅλον καί θεάσασθαι τόν συνοχέα πάντων,