1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

176

τόν πάντων ἔξω καί τό πᾶν καί τά πάντα πληροῦντα (313) καί ἔξω πάλιν τόν αὐτόν ὅλον ὄντα ἀφράστως; Ὅμως ὡς ἥλιον ὁρῶ καί ὡς ἄστρον σε βλέπω, καί ἐν τῷ κόλπῳ φέρω σε, καθάπερ μαργαρίτην, καί ὡς λαμπάδα βλέπω σε σκεύους ἡμμένην ἔνδον. Ὅτι δέ οὐ πλατύνεσαι, ὅτι μή ὅλον φῶς με ἀποτελεῖς καί δείκνυσαι ὅλος μοι, οἷος, ὅσος ὑπάρχεις, ὅλως οὐ δοκῶ ἔχειν σε τήν ζωήν μου, ἀλλά θρηνῶ ὥς τις πτωχός γεγονώς ἐκ πλουσίων καί ἐξ ἐνδόξων ἄτιμος καί μή ἔχων ἐλπίδα. Τοῦτο οὖν βλέπων ὁ ἐχθρός λέγει μοι˙ Σύ οὐ σῴζῃ˙ καί γάρ ἰδού, ἐκπέπτωκας, ἠστόχησας ἐλπίδων, ὅτι οὐκ ἔχεις πρός Θεόν ὡς πάλαι παρρησίαν. Πρός ὅν οὐ βλόγον φθέγγομαι, οὐκ ἀξιῶ, Θεέ μου, ἀλλ᾿ ἐμφυσῶ, καί ἄφαντος εὐθύς ἀποτελεῖται. Οὕτως αἰτοῦμαι, ∆έσποτα, οὕτως παρακαλῶ σου τήν εὐσπλαγχνίαν δώρησαι καί τότε μοι, Σωτήρ μου, ὅτε ψυχή ἐξέλθῃ μου τοῦ σώματος, ἰσχύσαι μόνῳ τῷ ἐμφυσήματι ἅπαντας καταισχύναι τούς κατ᾿ ἐμοῦ, τοῦ δούλου σου, μέλλοντας ἐπιτρέχειν, καί διαβῆναι ἀβλαβῆ φρουρούμενον φωτί σου τοῦ Πνεύματος καί ἔμπροσθεν στῆναι τοῦ βήματός σου, ἔχοντι χάριν σου, Χριστέ, συνοῦσάν μοι τήν θείαν, σκέπουσαν, ἀκαταίσχυντον δεικνύουσάν με ὅλον. Τίς γάρ τολμήσειεν ἄρα ἄμπροσθέν σου ὀφθῆναι, εἰ μή αὐτήν ἐνδέδυται, εἰ μή αὐτήν ἐντός γε κατέχει καί φωτίζεται ὑπ᾿ αὐτῆς; Πῶς τήν δόξαν τήν ἄστεκτον θεάσασθαι δυνηθῇ πᾶς τις ὅλως; ∆όξαν Θεοῦ γάρ ἄνθρωπος, φύσιν θεότητός τε φύσις ἀνθρώπου ταπεινή πῶς κατιδεῖν ἰσχύσει; Ἔστι Θεός γάρ ἄκτιστος, ἡμεῖς κτιστοί δέ πάντες, ἐκεῖνος πέλει ἄφθαρτος, ἡμεῖς φθαρτοί καί κόνις, ἐκεῖνος πνεῦμα πέφυκεν, ὑπέρ ἅπαν δέ πνεῦμα (314) ὡς ποιητής πνευμάτων τε καί ∆εσπότης ὑπάρχων, ἡμεῖς σάρκες χοϊκαί καί γεώδης οὐσία, ἐκεῖνος πάντων ποιητής, ἄναρχος ἄληπτός τε, ἡμεῖς σκώληκες ὁμοῦ καί βόρβορος καί τέφρα˙ καί τίς ἰσχύσει ἐξ ἡμῶν τοῦτον ποτέ ἰδέσθαι ἐξ οἰκείας δυνάμεως ἤ ἐνεργείας ὅλως, εἰ μή αὐτός ἐκπέμψειε Πνεῦμα αὐτοῦ τό Θεῖον καί δι᾿ αὐτοῦ τῷ ἀσθενεῖ τῆς φύσεως παράσχῃ ῥώμην, ἰσχύν καί δύναμιν καί ἱκανόν ποιήσῃ τόν ἄνθρωπον τοῦ κατιδεῖν δόξαν αὐτοῦ τήν θείαν; Ἄλλως γάρ οὐ θεάσεται οὐδέ ἰδεῖν ἰσχύσει ἀνθρώπων τις τόν Κύριον ἐρχόμενον ἐν δόξῃ, καί οὕτως χωρισθήσονται ἄδικοι τῶν δικαίων καί σκότει καλυφθήσονται ἁμαρτωλοί καί πάντες ὅσοι μή ἕξουσι τό φῶς ἐν αὐτοῖς ἀπ᾿ ἐντεῦθεν. Οἱ συνημμένοι δέ αὐτῷ ἐκ τῶν ὧδε καί τότε