1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

177

μυστικῶς συναφθήσονται τῷ Θεῷ καί γνησίως καί τῆς αὐτοῦ ὑπάρξουσι μετουσίας ἀχώριστοι˙ οἱ δ᾿ ἀπελθόντες τοῦ φωτός αὐτοῦ κεχωρισμένοι πῶς τότε ἑνωθήσονται ἤ κατά ποῖον τρόπον, μαθεῖν παρ᾿ ὑμῶν βούλομαι, εἴτε ὑμᾶς διδάξαι˙ Θεός γέγονεν ἄνθρωπος, ἡνώθη τε ἀνθρώποις, μετέσχεν ἀνθρωπότητος καί μετέδωκε πᾶσι τοῖς εἰς αὐτόν πιστεύουσι καί τήν πίστιν ἐξ ἔργων δεικνύουσι θεότητος αὐτοῦ τῇ μετουσίᾳ. Τούτους οὖν εἶπε σῴζεσθαι μόνους τούς μετασχόντας ἐκείνου τῆς θεότητος, καθώς αὐτός μετέσχε τῆς ἡμετέρας φύσεως, ὁ ποιητής τῶν πάντων, Παῦλος ὡς μαρτύρεται Χριστοῦ τήν ἐκκλησίαν ἕν γενήσεσθαι σῶμά γε δεσποτικόν καί θεῖον, ἄσπιλον, ἄμωμον ὁμοῦ, ῥυτίδος πάσης δίχα˙ (315) οἵτινες ἄν εἶεν οἱ πιστοί, κεφαλή ὁ Χριστός δέ. Εἰ τοῦτο τοίνυν ἔσεται οὕτως, ὥσπερ καί ἔστι, τίς ἄρα τότε τολμήσει ῥυπαρός αὐτοῦ προσψαῦσαι ἤ τίς προσκολληθήσεται ἀνάξιος τυγχάνων; Εἰ γάρ καί νῦν ἐκβάλλονται τῆς ἐκκλησίας ἔξω καί μετασχεῖν κωλύονται ἁμαρτωλοί εἰς ἅπαν, μᾶλλον δέ καί τῆς τῶν θείων θέας ἀποστεροῦνται οἱ μή πέλοντες ἅγιοι, πῶς οἴμοι τότε ἄρα τῷ παναμώμῳ σώματι τοῦ Θεοῦ ἑνωθῶσι καί μέλη γένωνται Χριστοῦ ἐσπιλωμένοι ὄντες; Οὐκ ἔστι τοῦτο, ἀδελφοί, οὐ γενήσεται ὅλως! Οἱ δέ τοῦ θείου σώματος ἤγουν τῆς ἀκκλησίας καί τοῦ χοροῦ τῶν ἐκλεκτῶν χωριζόμενοι, λέγε, ποῦ ἄρα ἀπελεύσονται, εἰς ποίαν βασιλείαν, εἰς ποῖον τόπον, φράσον μοι, ἐλπίζουσι σκηνῶσαι; Πάντως γάρ καί παράδεισος, ὁ Ἀβραάμ τε κόλπος καί πᾶς τόπος ἀνέσεως τῶν σῳζομένων ἔστιν˙ οἱ δέ σῳζόμενοί εἰσιν ἅγιοι πάντως πάντες, ὡς πᾶσα θεία μαρτυρεῖ γραφή καί ἐκδιδάσκει. Πολλαί γάρ καί μοναί εἰσιν, ἀλλ᾿ ἐντός τοῦ νυμφῶνος˙ καθάπερ γάρ εἷς οὐρανός καί ἐν αὐτῷ ἀστέρες ἀλλήλων διαφέροντες ἐν τιμῇ τε καί δόξῃ, οὕτω καί εἷς νυμφών ἐστι καί μία βασιλεία, ἀλλά γάρ καί παράδεισος καί πόλις ἡ ἁγία καί πᾶς τόπος ἀνέσεως ὁ Θεός ἐστι μόνος. Ὡς γάρ οὐκ ἔχει ἄνεσιν ἄνθρωπος ἐν τῷ βίῳ, ὁ μή μένων ἐν τῷ Θεῷ καί Θεός ἐν αὐτῷ δέ, οὕτω καί μετά θάνατον ἐκτός ἐκείνου μόνου, οἴμαι, οὐκ ἔσται ἄνεσις, οὐ τόπος ἄνευ λύπης, οὐ στεναγμοῦ, οὐ θλίψεως ὅλως ἀπηλλαγμένος. Σπουδάσωμεν οὖν, ἀδελφοί, σπουδάσωμεν πρό τέλους (316) προσκολληθῆναι τῷ Θεῷ, τῷ ποιητῇ τῶν πάντων, τῷ κατελθόντι δι᾿ ἡμᾶς ἐπί γῆς τούς ἀθλίους, τῷ κλίναντι τούς οὐρανούς καί λαθόντι ἀγγέλους