Appendix

 Appendix I.  Carmina Ecclesiastica  In honorem Sancti Philippi Nerii, Patris mei.  1. Ad Vesperas FREQUENTAT antra rupium Domosque subterraneas, Ubi prisca gens fidelium Quievit in Deo suo,  Ubi martyrum vis ignea Adhuc in ossibus viget, Amoris inde spiritum Philippus hausurus sibi.  Nec mortuorum supplicem Fefellit intercessio, Neque juvenili pectori Non rite respondet Deus.  Nam lucido tandem globo, Festis diebus in suis, Clientis in sinum memor Illabitur Paraclitus.  Et tecta dum mortalia Vehemens subit Divinitas, Confringit ardescens latus, Et cordium compaginem.  Exinde, tanto debile Jam corpus impar muneri, Et martyr et miraculum Amoris elanguet rogo.  Æterna laus et gloria Patri sit atque Filio, Et igneis Paracliti Virtutibus per sæcula. Amen.

 2. Ad Laudes  POMPÂ relictâ sæculi, Philippus antra martyrum Noctu celebrat et die, Pro Christo anhelans emori.  Frustra! cruentans ungula Clavique non manent tibi, Sed martyri genus novum Nova emeretur charitas.  En ipse tortoris vices Almus subit Paraclitus, Et gestientis victimæ Transverberat præcordia.  O cor beatum vulnere, Plagâ æstuans septemplici, Te dulcis Hospes occupat Mirisque rimatur modis.  O cor, Joannis æmule! Jesu sacrum cor exprimens! Te Concremator Spiritus Nobis in exemplum edidit.  Te deprecamur supplices, Proles et hæredes tui, Nos in figuram da patris Amoris esse martyres.  Æterna laus et gloria Patri sit atque Filio, Et igneis Paracliti Virtutibus per sæcula. Amen.

 Appendix II.  Exercitationes quædam in Terentii fabulas.  1. Prologus in Phormonionem QUOD Atticissans edidit Terentius, Id ore nostro balbutimus barbari; Quod ethnicorum cStui protulit ethnicus, Id castis loquimur auribus Fidelium; Hoc nomine de poetâ jam benemeriti Quòd, ille quæ tam pulchrè nobis tradidit, Nos emendando pulchriora fecimus.  Felices, quibus in omni re hæc usu venit Illâ Terentianâ arte ars sublimior, Bona amplectendi, non amplectendi mala; Dubiam ut vitaï percurrentibus viam, Amittat terra id omne quod terram sapit, Et plus quàm proprio vestiatur lumine!  Quod amplius est dicendum, populares mei, Breviter dicetur; ad histriones attinet Tenellas animas, corda palpitantia, Partes virorum ausos puerorum viribus, Qui primi [n.] hic intra Catholicorum limites Inducere aggrediuntur veterum fabulas. His vos favete, haud sordida affectantibus. Siquid præclarè fit, vos manibus plaudite, Si claudicat quid, adesto vostra humanitas.  Satis jam prologi: Davus huc nunc prodeat, Et ritè præbeat aurem, dum loquitur Geta.  The Oratory .  1864.

 Translation

 Note

 Viz. 1864.  

 Translation of the above  WHAT Attic Terence wrote of old for Rome, We in our northern accents lisp tonight; What heathen Terence spoke to heathen ears, We speak with Christian tongues to Christian   men: Doing the while this service to the Bard, That the rare beauty of his classic wit We by our pruning make more beautiful.  O happy art, which Terence never knew, But they have learned, who aim in every thing To choose the good, and pass the evil by! These, as they pace the tangled path of life, Cleanse from this earth its earthly dross away, And clothe it with a pure supernal light. Neighbours and friends, what I have more to say, It is not much, concerns our actors here, Fresh tender souls, and palpitating hearts, Boys, who, tho' boys, essay the parts of men, And are the first within this Catholic fold To represent a classic comedy. Be kind, they strive with no inglorious aim; Where they do well, applaud; and, if in aught They shall come short, be mild and merciful.  Prologue enough; let Davus enter now, And lend his ear, while Geta tells his tale.  The Oratory .  1864.

 2. Prologus in Pincernam  SI quis miretur speciem habere hanc fabulam Recentiorum non dissimilem temporum, Meminerit ille, passim quæ nunc assolent, Ea vi naturæ etiam accidisse in Græcia. Nihil est quod in poeta reprobes, si volet Senem Rhodiensem uxorem ducere, tunc mori; Viduam ex marito mortuo ditescere; Argutam porro et pulchram esse et mutabilem Migrare Athenas; ibi amatores plurimos Allicere, quos suspensos languide tenet, Ecquem rejiciat, ecquem denique præferat, Superbientis animi blandula mora.  Hoc vero in Thaïde nostra sat laudabile est, Quod illa sua favoris inclinatio Hinc in Thrasonem, et illinc rursum in Phædriam, Non id inhumanioris vitium est ingenî, Sed ex ratione fit, et ex benevolentia, Cupientis nimium, virginem, amissam diu, Ægre repertam, fratri salvam tradere.  Quod si spem Thaïdis audax resecat Chaerea, Modo ambiendi sponsam non satis Attico, At Sparta tales genuit virginum procos, Et vi Sabinas petiit Roma conjuges.  Boni itaque sitis, quotquot convenistis huc, Nec compositoris menda jam moremini, In reficiendis partibus hujus fabulæ, Modo, ad actionem tandem cum proceditur, Partes hodie illæ sustineantur sedulo.  The Oratory .  1866.

 3. Prologus in Andriam  NON actuosam, Spectatores, fabulam, Non gestis, non personis non vi comica Illustrem, hac nocte vobis exhibebimus; Qualem in Pincerna, qualem in Aulularia, Et qualem in Phormione dedimus antehac. Fatemur ultro: at Andriæ manet tamen Laus singularis, et honos revera suus. Namque in sermone castus et simplex nitor, Bene cogitata bonis expressa vocibus, Modus in ludendo, mores depicti probe, Colloquia concinna, aptæ dramatis vices, Hæc si scripturam faciunt melioris notæ, Hæc si sibi nostra jure vindicat suo, Tum Plautus nec Terentius ipse tradidit Præstantiorem fabulam ullam hac Andria. Non de poeta, Spectatores optimi, Non, sed de nobis ipsis hic timendum erit; Ne nos, qui fuimus acriores fabulas Jam fauste aggressi, nequeamus persequi Cum laude venam hanc doctioris ingenî.  Vos ideo, amici, nunc scenam ingredientibus Concedite, ut soletis, sed mage quam prius, Namque opus impense est, vestram benevolentiam.  The Oratory .  1870.