182

γενήσεται, μή θέλων δέ οὐδαμῶς τοῦτο ἔσται. Οὐδείς μή θέλων ἀρετήν κατώρθωσεν ἐν κόσμῳ, οὐδείς μή θέλων σῴζεται˙ πλέον τούτου μή ζήτει, σπούδασον σῶσαι δέ σαὐτόν καί τούς ἀκούοντάς σου, εἰ ἄρα εὕροις ἐπί γῆς ἄνθρωπον τοῦ ἀκούειν ἔχοντα ὦτα καί τῶν σῶν ἐπακούοντα λόγων. Οὕτως ποιήσω, ∆έσποτα, καθώς προσέταξάς μοι, ἀλλά τήν σήν βοήθειαν, ἀλλά τήν σήν μοι χάριν τῷ ἀναξίῳ δώρησαι δούλῳ σου, ὦ Θεέ μου, ἵνα ἀεί δοξάζω σε καί ἀνυμνῶ σόν κράτος ἀκαταπαύστοις ἐν φωναῖς εἰς αἰῶνας αἰώνων, ἀμήν.

Μ∆'.

Τί ἐστι τό κατ᾿ εἰκόνα, καί πῶς εἰκότως νοεῖται ὡς τοῦ πρωτοτύπου εἰκών ὁ ἄνθρωπος˙ καί ὅτι ὁ τούς ἐχθρούς ὡς εὐεργέτας φιλῶν μιμητής ἐστι τοῦ Θεοῦ, Πνεύματος δέ Ἁγίου ἐντεῦθεν μέτοχος γεγονώς θέσει θεός καί χάριτι γίνεται, μόνοις ἐκείνοις γνωριζόμενος, τοῖς ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐνεργουμένοις. (324)

∆όξα, αἶνος, ὕμνος, χάρις τῷ τήν κτίσιν ἐξ οὐκ ὄντων εἰς τό εἶναι λόγῳ μόνῳ καί θελήματι οἰκείῳ ἅπασαν παραγαγόντι Θεῷ πάντων, ἐν Τριάδι ὑποστάσεων, μιᾷ τε ἀχωρίστοις καί ἀτμήτοις, μία φύσις, μία δόξα, μία δύναμις ὑπάρχει, θέλημά τε ἕν ὡσαύτως. Αὕτη μόνη κτίσις πάντων, αὕτη ἐκ πηλοῦ με ὅλον πλάσασα, ψυχήν τε δοῦσα (325) ἔθηκεν ἐπί τῆς γῆς με, δέδωκε τό φῶς τε βλέπειν καί ὁρᾶν ἐν τούτῳ πάντα τόνδε τόν αἰσθητόν κόσμον, ἥλιον, σελήνην λέγω, τούς ἀστέρας οὐρανόν τε, γῆν καί θάλασσαν καί πάντα τά ἐν μέσῳ τούτων ὄντα. ∆έδωκε, καί νοῦν καί λόγον˙ ἀλλά πρόσεχε τῷ λόγῳ! Κατ᾿ εἰκόνα οὖν τοῦ Λόγου δέδοται ἡμῖν ὁ λόγος˙ λογικοί γάρ ἐκ τοῦ Λόγου τοῦ ἀνάρχου, τοῦ ἀκτίστου,