183

τοῦ ἀλήπτου, τοῦ Θεοῦ μου. Ὄντως κατ᾿ εἰκόνα ἔστιν ἡ ψυχή παντός ἀνθρώπου λογική εἰκών τοῦ Λόγου. Πῶς, εἰπέ μοι, δίδαξόν με. Ἄκουσον αὐτοῦ τοῦ Λόγου˙ ὁ Θεός ἐκ Θεοῦ Θεός Λόγος, συναΐδιός τε ἔστι τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι. Οὕτως οὖν καί ἡ ψυχή μου κατ᾿ εἰκόνα τούτου ἔστι, νοῦν γάρ ἔχουσα καί λόγον φέρει ταῦτα κατ᾿ οὐσίαν ἄτμητα ἀσύγχυτά τε, ὁμοούσια ὡσαύτως, ἕν τά τρία ἡνωμένως, ἀλλά καί διῃρημένως. Πάντοτε καί ἥνωνταί γε (326) καί εἰσί μεμερισμένα˙ ἥνωνται γάρ ἀσυγχύτως καί μερίζονται ἀτμήτως. Ἕν ἐκ τούτων εἰ καθέλῃς, συγκαθεῖλες πάντως πάντα˙ ψυχή γάρ ἄνους, ἄλογος, ἴσον ἔσται τῶν ἀλόγων˙ ἄνευ δέ ψυχῆς οὐκ ἔστι νοῦν ἤ λόγον ὑφεστάναι. Οὕτως οὖν ἐκ τῆς εἰκόνος τό πρωτότυπον ἐννόει! Ἄνευ Πνεύματος οὐκ ἔστι οὐ Πατήρ, οὐ Λόγος τούτου˙ πνεῦμα ὁ Πατήρ δέ ἔστι, καί Υἱός ὁ τούτου, πνεῦμα, εἰ καί σάρκα ἐνεδύθη, καί Θεός τό Πνεῦμα πάλιν˙ ἕν γάρ φύσει καί οὐσίᾳ τά ἀμφότερα τελοῦσιν, ὥσπερ νοῦς, ψυχή καί λόγος. Ἀλλ᾿ ὁ μέν Πατήρ τόν Λόγον ἀπεγέννησεν ἀρρήτως. Ὥσπερ νοῦς ἐκ τῆς ψυχῆς μου, μᾶλλον δέ ἐν τῇ ψυχῇ μου, οὕτως ἐκ Πατρός τό πνεῦμα, μᾶλλον δ᾿ ἐν Πατρί καί μένει καί προέρχεται ἀφράστως. Ὥσπερ πάλιν δέ ὁ νοῦς μου πάντοτε γεννᾷ τόν λόγον καί προφέρει καί ἐκπέμπει καί γνωστόν ποιεῖ τοῖς πᾶσιν,