186

ἄγνωστον τοῖς ἀργολόγοις, ἄγνωστον τοῖς αἰσχρολόγοις, ἄγνωστον καί τοῖς ῥαθύμοις, ἄγνωστον τοῖς ἀμελοῦσι τῆς καθ᾿ ὥραν μετανοίας, ἄγνωστον τοῖς μή πενθοῦσιν ἀενάως καθ᾿ ἑκάστην ἄγνωστον ἀνυποτάκτοις, ἄγνωστον τοῖς ἀντιλόγοις, ἄγνωστον ἰδιορρύθμοις, ἄγνωστον τοῖς οἰομένοις εἶναί τι, μηδέν δέ οὖσιν, ἄγνωστον τοῖς καυχωμένοις, ἀλλά μή καί τερπομένοις ἐπί σώματος μεγέθει ἤ δυνάμει εἴτε κάλλει ἤ χαρίσματι ἑτέρῳ οἱῳδήποτέ σοι λέγω˙ ἄγνωστον τοῖς μή καρδίαν καθαράν προσκτησαμένοις, ἄγνωστον τοῖς μή αἰτοῦσιν ἐν θερμότητι καρδίας τοῦ λαβεῖν τό Θεῖον Πνεῦμα, ἄγνωστον τοῖς ἀπιστοῦσιν ὅτι δίδοται καί ἄρτι τοῖς ζητοῦσι Πνεῦμα Θεῖον. Ἀπιστία γάρ ἀπείργει καί διώκει Πνεῦμα Θεῖον˙ ἀπιστῶν τις οὐκ αἰτεῖται, μή αἰτῶν οὐδέ λαμβάνει, μή λαβών νεκρός ὑπάρχει. (331) Τόν νεκρόν δέ τίς μή κλαύσει, ὅτι ζῆν δοκεῖ νεκρός ὤν; Οἱ νεκροί νεκρούς οὐδέπω οὔτ᾿ ἰδεῖν οὔτε θρηνῆσαι ὅλως δύνανται˙ οἱ ζῶντες τούτους βλέποντες πενθοῦσι. Θαῦμα γάρ ὁρῶσι ξένον, ζῶντας τούς νενεκρωμένους, ἀλλά καί περιπατοῦντας, τούς τυφλούς βλέπειν δοκοῦντας καί κωφούς δέ ὄντως ὄντας καί ἀκούειν οἰομένους˙ ζῶσι γάρ καί καθορῶσι καί ἀκούουσιν ὡς κτήνη, ὡς ἀνόητοι νοοῦσιν ἐν αἰσθήσει ἀναισθήτῳ, ἐν ζωῇ νενεκρωμένη. Ἔστι γάρ καί ζῆν μή ζῶντα,