187
ἔστι βλέποντα μή βλέπειν μηδ᾿ ἀκούοντα ἀκούειν. Πῶς, εἰπέ μοι; Λέξω τάχος˙ ὅσοι ζῶσι κατά σάρκα, ὅσοι βλέπουσι τά τῇδε καί ὠσί σαρκίνοις μόνοις θείων λόγων ἀκροῶνται, οὗτοι κατά πνεῦμα πάντες κωφοί, τυφλοί καί νεκροί γε. Οὐδέ γάρ ἐκ Θεοῦ γεγέννηνται ὅλως, ἵνα καί ζῶσί γε, ἀλλ᾿ οὐδ᾿ ἔλαβον τό Πνεῦμα οὐδ᾿ ἀνέβλεψαν τάς κόρας, (332) οὐ κατεῖδον φῶς τό θεῖον˙ τούτου δέ μή γνεομένου ἔμειναν κωφοί εἰς ἅπαν. Οἱ τοιοῦτοι δέ, εἰπέ μοι, πῶς Χριστιανοί κληθῶσιν; Ἄκουε τοῦ θείου Παύλου ταῦτά σοι σαφῶς δηλοῦντος, μᾶλλον δέ Χριστοῦ λαλοῦντος˙ Ἄνθρωπος ἐκ γῆς ὁ πρῶτος χοϊκός ἐκτίσθη πάντως, ἄνθρωπος ὁ δεύτερος δέ ἐκ τῶν οὐρανῶν κατῆλθε. Πρόσεχε τοῖς λεγομένοις˙ οἷος οὖν ὁ πρῶτος πέλει χοϊκός καί οἱ ἐκ τούτου πάντες χοϊκοί γεννῶνται˙ οἷος δέ Χριστός ὑπάρχει ἐπουράνιος ∆εσπότης, ἐπουράνιοι καί πάντες οἱ αὐτῷ πεπιστευκότες, ἄνωθεν δέ γεννηθέντες, βαπτισθέντες δέ ὡσαύτως Πνεύματι τῷ Παναγίῳ˙ οἷον ἔστι τό γεννῆσαν Θεός ὄντως, ἐξ αὐτοῦ τε οἱ γεννώμενοι τοιοῦτοι ἐκ Θεοῦ θεοί θετοί γε καί υἱοί ὑψίστου πάντες, ὥς φησι τό θεῖον στόμα. Ἤκουσας Θεοῦ τούς λόγους, ἤκουσας πῶς ἐκ τῶν ἄλλων (333) τούς πιστούς ἀναχωρίζει, πῶς σημεῖον γνώρισμά τε δέδωκε τοῖς αὐτοῦ δούλοις, ἵνα μή πλανῶνται λόγοις ἀλλοτρίων διδασκάλων;