189

εἰς ἀεί ἔσονται πάντως τήν φθοράν ἀποδυθέντες, ἀφθαρσίαν δ᾿ ἐνδυθέντες, θάνατον ἀποβαλόντες καί ζωῇ προσκολληθέντες. Ἀθάνατοι γάρ, ἄφθαρτοι γίνονται καί διά τοῦτο ἐπουράνιοι καλοῦνται. (335) Τίς γάρ ἀπό τοῦ αἰῶνος ἐχρημάτισε τοιοῦτος, τῶν Ἀδάμ υἱῶν σοι λέγω, πρίν ἐξ οὐρανοῦ κατέλθῃ ὁ ∆εσπότης τῶν ἁπάντων οὐρανίων, ἐπιγείων; Οὗτος ἔλαβε τήν σάρκα τήν ἡμῶν καί Πνεῦμα Θεῖον δέδωκε, καθώς πολλάκις εἴπομεν, καί τοῦτο πάντα ὡς Θεός ἡμῖν παρέχει. Ποῖα πάντα; Ἅ πολλάκις ὑμῖν εἶπον, ἀλλά καί τά νῦν ἐξείπω. Γίνεται ὡς κολυμβήθρα θεία φωτοειδεστάτη, πάντας συμπεριλαμβάνει τούς ἀξίους, οὕς ἐφεύροι ἔνδοθεν, καί πῶς ἐξείπω, πῶς ἐκφράσω τά γινόμενα ἀξίως; ∆ός μοι λόγον, ὁ ψυχήν μοι χαρισάμενος Θεός μου. Θεός ὄν τό Θεῖον Πνεῦμα, οὕς ἐντός αὐτοῦ ἄν λάβῃ, ἀναπλάττει τούτους ὅλως, ἐξανακαινίζει τούτους, καινουργεῖ τε παραδόξως. Πῶς καί τίνα γε τόν τρόπον οὐ μεταλαμβάνει ὅλως τοῦ ἐκείνων αὐτό ῥύπου; Ὡς οὐδέ τό πῦρ μετέχει τῆς σιδήρου μελανίας, μεταδίδωσι δ᾿ ἐκείνῳ πάντα τά αὐτῷ προσόντα, (336) οὕτω καί τό Θεῖον Πνεῦμα ἄφθαρτον ὄν ἀφθαρσίαν καί ἀθάνατον ὑπάρχον δίδωσιν ἀθανασίαν, φῶς τε ἄδυτον τυχάνον φῶς ἀποτελεῖ τούς πάντας ἐν οἷσπερ κατασκηνώσει, καί ζωήν αὐτοῖς παρέχει.