192

πῦρ, ὕδωρ, ποταμός, πηγή ζωῆς καί ῥεῖθρον, ἄρτος καί οἶνος, ἡ καινή τῶν πιστῶν καρυκεία, ἡ πανδαισία, ἡ τρυφή ἥν μυστικῶς τρυφῶμεν, ἥλιος ὄντως ἄδυτος ἄστρον ἀειλαμπές τε, λαμπάς ἐντός ἐκλάμπουσα τῆς ψυχικῆς οἰκίας. Τοῦτο τό ἕν πολλά ἐστι καθαιροῦν τε καί κτίζον, τοῦτο τό ἕν τά σύμπαντα παρήγαγε τῷ λόγῳ καί πνεύματι δυνάμεως συνέχει ταῦτα πάντα. Τοῦτο τό ἕν τόν οὐρανόν καί τήν γῆν ἐκ μή ὄντων παρήγαγεν, οὐσίωσε, συνέστησεν ἀρρήτως, τοῦτο τό ἕν τόν ἥλιον, σελήνην καί τά ἄστρα θελήματι πεποίηκε, θαῦμα καινόν καί ξένον. Τοῦτο τό ἕν τετράποδα, ἑρπετά καίθηρία καί πετεινά παντοδαπά καί ἐνάλια πάντα τῇ προστάξει παρήγαγε, καθώς ὁρῶνται πάντα. Ἔσχατον δέ ἐποίησεν ἐμέ ὡς βασιλέα καί πάντα ταῦτα δέδωκεν ἐμοί πρός θεραπείαν ὡς δοῦλα καί τήν χρείαν μοι δουλικῶς ἐκπληροῦντα. Πάντα οὖν τούτου τοῦ ἑνός Θεοῦ τῶν ὅλων, λέγω, τό πρόσταγμα ἐφύλαξε καί εἰσέτι φυλάττει, κἀγώ μόνος, ὁ ἄθλιος, ἀχάριστος ἐδείχθην, (339) ἀγνώμων καί ἀνήκοος Θεοῦ, τοῦ πλάσαντός με καί ταῦτα πάντα τά καλά ἀφθόνως παρασχόντος, τήν ἐντολήν τε παραβάς ἀχρεῖος ἐγενόμην καί χείρων πάντων τῶν κτηνῶν ἀπεφάνθην, ὁ τάλας, καί παρετράπην τῆς ὁσοῦ τῆς εὐθείας καί θείας καί τῆς δοθείσης δόξης μοι ἐκπέπτωκα ἀθλίως καί ἐξεδύθην τήν στολήν τήν φωτεινήν καί θείαν, καί ἐν τῷ σκότει γεγονώς νῦν ἐν τῷ σκότει κεῖμαι, καί ἀγνοῶ ὅτι φωτός εἰμί ἐστερημένος, καί˙ Ἴδε, λέγω, ἥλιος τήν ἡμέραν φωτίζει, καί βλέπω τοῦτον˙ τῆς νυκτός ἐλθούσης πάλιν δύνει, κἀγώ ἀνάπτω μοι κηρούς καί λαμπάδα καί βλέπω. Καί τί τῶν πάντων ἔχει μου ἀνθρώπων πλέον ἄλλος; Οὔτως γάρ πάντως βλέπουσιν ἄνθρωποι ἐν τῷ κόσμῳ καί τούτου πλέον οὐδαμῶς καθορᾷ τις ἀνθρώπων. Ταῦτα οὖν λέγων ψεύδομαι καί ἐμαυτόν ἐμπαίζω καί ἐμαυτόν, Σῶτερ, πλανῶ κατ᾿ ἐμαυτόν κομπάζων, μή θέλων γνῶναι ἐμαυτόν, ὅτι τυφλός τυγχάνω, μή θέλων κοπιάσαι τε, μή θέλων ἀναβλέψαι, μή θέλων ὁ κατάκριτος τήν τύφλωσίν μου γνῶναι. Λέγω δέ˙ Τίς ἑώρακε Θεόν, τό φῶς τοῦ κόσμου; Καί τοῦτο λέγων, ∆έσποτα, ἀναισθητῶ εἰς ἅπαν μή συνιείς ὅτι κακῶς λογίζομαι καί λέγω. Ὁ γάρ τό φῶς σου μή ὁρῶν, καί βλέπειν ὅλως λέγων, μᾶλλον δέ καί ἀδύνατον λέγων ὑπάρχειν τοῦτο, τό κατιδεῖν σου, ∆έσποτα, τό φῶς τῆς θείας δόξης, πάσας ἀρνεῖται τάς γραφάς προφητῶν, ἀποστόλων, τούς σούς τε λόγους, Ἰησοῦ, καί τήν οἰκονομίαν.