Lectio 4

Beda. Admonuerat supra dominus facere amicos de mammona iniquitatis; quod audientes Pharisaei deridebant: deinde illa quae proposuerat exemplis astruit, dicens homo quidam erat dives. Chrysostomus.

Erat, non est, quia praeteriit quasi umbra fugiens. Non autem omnis sancta paupertas, aut divitiae criminosae; sed ut luxuria infamat divitias, ita paupertatem commendat sanctitas; sequitur enim et induebatur purpura et bysso. Ambrosius. Purpura color regii habitus est, ex conchis marinis ferro circumcisis emissa; byssus vero genus Lini candidi et mollissimi. Gregorius in evang..

Si autem subtilium pretiosarumque vestium cultus culpa non esset, nequaquam sermo dei hoc tam vigilanter exprimeret. Nemo quippe vestimenta pretiosa nisi ad inanem gloriam quaerit, ut honoratior ceteris esse videatur: nemo enim vult ibi pretiosis vestibus indui ubi ab aliis non possit videri. Chrysostomus.

Cinerem et pulverem et terram purpura et serico protegebat: secundum vestimenta eius, ita et epulae: ergo et nobis quales epulae, talia et vestimenta; unde sequitur et epulabatur quotidie splendide. Gregorius Moralium.

Ubi solerter intuendum est, quia celebrari sine culpa convivia vix possunt: pene semper epulas comitatur voluptas. Nam dum corpus in refectionis delectatione resolvitur, cor ad inane gaudium relaxatur.

Sequitur et erat quidam mendicus nomine Lazarus. Ambrosius. Narratio magis quam parabola videtur, quando etiam nomen exprimitur. Chrysostomus.

Parabola vero illa est ubi exemplum ponitur, et tacentur nomina. Interpretatur autem Lazarus, qui adiutus est: pauper enim erat, et illum dominus adiuvabat.

Cyrillus. Vel aliter. Praesens sermo de divite et Lazaro similitudinarie scriptus est in parabola, ut innotescat quod qui terrenis affluunt opibus, nisi velint opitulari necessitatibus pauperum, gravem incurrent sententiam. Refert autem traditio Iudaeorum, Lazarum quemdam fuisse tunc temporis in hierosolymis extrema pressum inopia et infirmitate, cuius meminit dominus, introducens eum in exemplum ad maiorem sermonis manifestationem.

Gregorius in evang.. Notandum etiam est, quia in populo plus solent nomina divitum quam pauperum sciri.

Dominus autem nomen pauperis dicit, et nomen divitis non dicit: quia deus humiles novit atque approbat, superbos ignorat. Ut autem amplius probaretur pauper, simul hunc et paupertas et aegritudo tabefecit; sequitur enim qui iacebat ad ianuam eius ulceribus plenus. Chrysostomus.

Ideo iacebat ad ianuam, ne dives diceret: non vidi, nemo mihi nuntiavit. Videbat eum exiens et revertens. Ideo ulceribus plenus, ut crudelitatem divitis suo corpore demonstraret.

Infelicissime hominum, mortem corporis tui vides iacere ante ianuam, et non misereris. Si dei praecepta non consideras, saltem conditionis tuae miserere, et time ne ipse talis efficiaris. Aegrotatio autem habet aliquod solatium, si opes habet; quanta ergo in isto poena est in quo inter tanta vulnera non meminit dolores plagarum, sed famem? sequitur enim cupiens saturari de micis quae cadebant de mensa divitis; quasi dicat: quod proicis de mensa, hoc praebe in eleemosynam; fac damna lucrum. Ambrosius.

Insolentia autem et tumor divitum indiciis competentibus subinfertur; sequitur enim et nemo illi dabat. Ita enim sunt conditionis humanae immemores, ut tamquam supra naturam siti de miseriis pauperum incentiva suarum capiant voluptatum, rideant inopem, insultent egenti, et quorum misereri deceat, his auferant.

Augustinus de verb. Dom..

Inexplebilis enim avaritia divitum nec timet deum, nec hominem veretur; non parcit patri, amico fidem non servat, viduam opprimit, rem pupilli invadit. Gregorius.

Insuper pauper videbat procedentem divitem ab obsequentibus circumfulciri, se in infirmitate et inopia a nullo visitari: nam quia nemo ei ad visitandum aderat, testantur canes, qui licenter vulnera eius lingebant; sequitur enim sed et canes veniebant, et lingebant ulcera eius. Chrysostomus. Ulcera quae nullus hominum lavare dignabatur et contrectare, ferae mites lambunt.

Gregorius. Ex una ergo re omnipotens deus duo iudicia exhibuit, dum Lazarum pauperem ante ianuam divitis iacere permisit: ut et dives impius damnationis sibi augeret ultionem, et tentatus pauper cresceret ad remunerationem: quia conspiciebat ille quotidie cui misereretur, videbat iste de quo probaretur.