197

ἀμήν.

ΜΗ'.

Ὅτι δόξα καί τιμή ἐστι παντί ἀνθρώπῳ ὑβριζομένῳ καί πάσχοντι κακῶς διά Θεοῦ ἐντολήν ἡ ὑπέρ αὐτῆς τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ ἀτιμία˙ καί διάλογος πρός τήν ἰδίαν ψυχήν, διδάσκων τόν ἀκένωτον πλοῦτον τοῦ Πνεύματος. (348)

∆ός μοι τήν αἴσθησιν, Χριστέ, ἥν ἅπαξ ἐδωρήσω, σκέπασον ταύτῃ με, Σωτήρ, κρύψον ἐντός με ὅλον καί μή ἐάσῃς αἴσθησιν ἐγγίζειν μοι τοῦ κόσμου, μή ἔνδοθεν εἰσέρχεσθαι, μή ὅλως με τριτρώσκειν, τόν δοῦλόν σου τόν ταπεινόν, ὅν ἠλέησας μόνος. Τῇ γάρ μερίμνῃ τῇ καλῇ αἴφνης ἐπεισπεσοῦσα ἡ αἴσθησις ἡ κοσμική κακάς ἐπιθυμίας εὐθέως ἐνεποίησε ψυχῇ μου τῇ ἀθλίᾳ˙ δόξαν γάρ ὑποδείκνυσι, πλούτου ὑπομιμνῄσκει, τοῖς βασιλεῦσί τε τῆς γῆς ἐγγίζειν ἐποτρύνει ὡς εὐτυχίαν λέγουσα εἶναι τοῦτο μεγάλην. Ἐκ τούτων οὖν τῶν λογισμῶν, ὥσπερ ὑπό ἀνέμου ἀσκός ὀγκοῦται καί τό πῦρ ἀνάπτεται εἰς φλόγα, οὕτως ἐκείνη ἡ ψυχή φυσωμένη ὀγκοῦται καί διατείνεται σφοδρῶς ἐπιθυμίᾳ δόξης, πλούτου τε καί ἀνέσεως τῶν κάτω συρομένων, ἐφίεται δοξάζεσθαι σύν τοῖς δοξασμένοις, περιφανής τε φαίνεσθαι σύν τοῖς περιφανέσι καί πλοῦτον κτᾶσθαι σύν αὐτοῖς τοῖς τόν πλοῦτον κτωμένοις, ἥνπερ ἐδόξασας αὐτός φωτί σου τῷ ἀρρήτῳ, ἥνπερ αὐτός ἐστόλισας δόξῃ σου τῇ ἀφράστῳ, ἥνπερ αὐτός παρέδειξας λαμπρότητά σου θείαν. (349) Ἡ αἴσθησις αἰχμάλωτον τόν νοῦν αὐτῆς λαβοῦσα ὑποδεικνύει βασιλεῖς, ὑπομιμνῄσκει δόξης καί πλοῦτον ὑποδείκνυσι τόν τοῦ παρόντος βίου, ὀργᾶν πρός ταῦτά τε ποιεῖ τῇ ἐνθυμήσει μόνῃ. Ὤ σκότους, ὤ πωρώσεως, ὤ λογισμῶν ματαίων, προθέσεώς τε ῥυπαρᾶς καί ἀναισθήτου γνώμης, ὅτι λιπών τά ἄρρητα καί ἄφθαρτα τοῦ βλέπειν τά ἐπί γῆς λογίζομαι καί ταῦτα ἐνθυμοῦμαι! Οὐ τελευτήσει βασιλεύς; Οὐχί παρέλθει δόξα; Οὐ πλοῦτος σκορπισθήσεται ὥσπερ χνοῦς ὑπ᾿ ἀνέμου; Οὐχί διαφθαρήσεται τά σώματα ἐν τάφοις καί ἄλλοι κυριεύσουσι τῶν ἐν τῇ γῇ χρημάτων καί μετ᾿ ἐκείνους ἕτεροι καί ἀπ᾿ἐκείνων ἄλλοι; Καί τίνος, λέγε μοι, ψυχή, ὀ πλοῦτος ἐγεγόνει, τίς δέ ἐν κόσμῳ ἴσχυσε μικρόν κερδῆσαι πρᾶγμα, ἵν᾿ ὥσπερ ζῶν τε καί θανῶν μετ᾿ αὐτοῦ τοῦτο λάβῃ; Πάντως οὐδένα οὐδαμῶς δεῖξαί μοι εὐπορήσεις, εἰ μή τούς ἐλεήμονας, τούς μηδέν κτησαμένους,