210

εἰς ἀπάντησιν καί οὗτοι τοῦ ∆εσπότου ἀναβήσονται, ἕκαστος κατ᾿ἀξίαν˙ ὡς ἑαυτόν τις προευτρέπισε πάντως ἐγγύθεν ἤ πόρρωθεν ἔσται τοῦ κτίστου, συνέσται τ᾿ αὐτῷ εἰς ἀπείρους αἰῶνας σκιρτῶν καί τερπόμενος ἄληκτον τέρψιν, ἀμήν.

ΝΑ'.

Ὅτι τοῦ Πνεύματος λάμποντος ἐν ἡμῖν τοῦ Ἁγίου πάντα τά τῶν παθῶν φυγαδεύονται ὡς ὑπό τοῦ φωτός τό σκότος˙ συστέλλοντος δέ αὐτοῦ τάς ἀκτῖνας, ὑπό τούτων καί τῶν πονηρῶν βαλλόμεθα λογισμῶν. (370)

Τό φῶς σου περιλάμπον με ζωογονεῖ, Χριστέ μου, τό γάρ ὁρᾶν σε ζώωσις, ἀνάστασίς τε πέλει. Τό πῶς εἰπεῖν οὐκ ἔχω σου φωτός τάς ἐνεργείας, πλήν τοῦτο ἔργῳ ἔγνωκα καί γινώσκω, Θεέ μου, ὅτι κἄν νόσῳ, ∆έσποτα, κἄν θλίψεσι κἄν λύπαις κἄν ἐν δεσμοῖς κάν ἐν λιμῷ κἄν φυλακῇ κρατῶμαι, κἄν δεινοτέροις ἀλγεινοῖς συνέχωμαι, Χριστέ μου, τό φῶς σου λάμψαν ἅπαντα ὡς σκότος ἀπελαύνει, καί ἐν ἀνέσει καί φωτί καί φωτός ἀπολαύσει αἴφνης ποιεῖ με γίνεσθαι τό Πνεῦμά σου τό Θεῖον. Τάς θλίψεις ἔγνων ὡς καπνόν, τούς λογισμούς ὡς σκότος, ὡς βέλη τε τούς πειρασμούς, τάς μερίμνας ὡς ζόφον, ὡς δέ θηρία τά πάθη χρηματίζοντα, Λόγε, ἐξ ὧν με ἠλευθέρωσας, ἐξ ὧν ἐρρύσω πάλαι, κατά μικρόν ἐκλάμψας σου φῶς ἐν ἐμοί τό θεῖον, καί νῦν ἐν μέσῳ τούτων ὄντα με, Χριστέ, Θεέ μου, διαφυλάττεις ἄτρωτον, σκέπων με τῷ φωτί σου. Ἐπεί δέ πταίω πάμπολλα, καθ᾿ ὥραν ἁμαρτάνων, ἐπεί δέ κατεπαίρομαι, ἐπεί σε παροργίζω, δέομαι τῆς εὐσπλάγχνου σου παιδεύσεως, Χριστέ μου, ἥν καί σφοδρῶς αἰσθάνομαι ἐν ἐμοί γενομένην τοῦ ἀπροσίτου, ∆έσποτα, καί παμφαοῦς καί θείου (371) ὑποχωρήσει ἀπ᾿ ἐμοῦ φωτός τοῦ σκέποντός με. Ὡς γάρ ἡλίου δύναντος νύξ γίνεται καί σκότος καί ἐξίασιν ἅπαντα πρός βρῶσιν τά θηρία, οὕτως ἀποσκεπάζον με, ὦ Θεέ μου, τό φῶς σου, εὐθύς τοῦ βίου σκότος με, θάλασσα λογισμῶν τε περικαλύπτει καί παθῶν θηρία κατεσθίει, καί βέλεσι τιτρώσκομαι τῶν λογισμῶν ἁπάντων. Ἐπάν δέ πάλιν σπλαγχνισθῇς, ἐπάν κατελεήσῃς, ἐπάν ἀπακροάσῃ τε τῶν γοερῶν μου θρήνων καί στεναγμούς ἑνωτισθῇς καί δάκρυα προσδέξῃ καί ἐπί τήν ταπείνωσιν ἐπιβλέψαι θελήσῃς ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτήσαντος ἀσύγγνωστα, Χριστέ μου,