211

ἀπό μακρόθεν ὡς ἀστήρ ἀνατέλλων ὁρᾶσαι, πλατύνεσαι κατά μικρόν οὐκ αὐτός τοῦτο πάσχων ἀλλά τόν νοῦν τοῦ δούλου σου διανοίγων τοῦ βλέπειν. Μειζόνως ὥσπερ ἥλιος κατ᾿ ὀλίγον ὁρᾶσαι, καί γάρ τοῦ σκότους φεύγοντος καί ἀφανιζομένου ἔρχεσθαί σε λογίζομαι, τόν πανταχοῦ παρόντα˙ ὅτε δέ ὅλον, ὡς τό πρίν, περικυκλώσῃς, Σῶτερ, ὅτε ὅλον σκεπάσῃς με, ὅλον με περιλάβῃς, ἐλευθεροῦμαι τῶν κακῶν, λυτροῦμαι καί τοῦ σκότους καί πειρασμῶν καί τῶν παθῶν καί λογισμῶν ἁπάντων, πληροῦμαι γάρ χρηστότητος, πληροῦμαι εὐφροσύνης καί καταπίμπλαμαι χαρᾶς, ἀφάτου θυμηδίας, ὁρῶν φρικτά μυστήρια, ὁρῶν θαύματα ξένα, ὁρῶν ἅ οὐ τεθέαται ὀφθαλμός οὐδέ βλέψαι ἀνθρώπου ἐξισχύσειεν, ἀλλ᾿ οὐδέ οὖς ἀκοῦσαι, ἐπί καρδίαν δέ βροτῶν οὐκ ἀνέβη οὐδ᾿ ὅλως, καί καταπλήττομαι σφοδρῶς, ἐξίσταμαι ἐν τούτοις καί πάντων τῶν ἐπί τῆς γῆς ὅλως ἀλλοτριοῦμαι ἀκαταπαύστοις ἐν φωναῖς ἀνυμνῶν σε, Θεέ μου, (372) κατανοῶν ἐν ἐμαυτῷ ἀλλοίωσιν τήν ξένην καί τρόπον ἀντιλήψεως χειρός παντοδυνάμου, πῶς λάμψει μόνου σου φωτός καί τῇ ἐπιφανείᾳ πᾶσαν λύπην ἐδίωξας, ἐξήρπασας τοῦ κόσμου καί ἑνωθείς μοι μυστικῶς εἰς οὐρανόν εὐθύς με ἀποκατέστησας ἐκεῖ, ἔνθα οὐκ ἔστι λύπη, οὐ στεναγμός, οὐ δάκρυον, οὐκ ὄφις δάκνων πτέρναν, καί ἔδειξας ἀκάματον, ἀταλαίπωρον τρίβον τήν ἐναντίαν, τήν στενήν, τήν δύσβατον ἀνθρώποις ἤ, ἀληθέστερον εἰπεῖν, ἄβατον πᾶσιν οὖσαν. Τίς γάρ ποτε ἐξίσχυσεν ἤ τίς ποτε ἰσχύσει ἀνθρώπων εἰς τόν οὐρανόν ἐν σώματι γενέσθαι ἤ καί χωρίς τοῦ σώματος, ποίοις πτεροῖς πετάσας; Ἠλίας ἅρματι πυρός ἐπήρθη καί πρό τούτου Ἐνώχ, ἀλλ᾿ οὐκ εἰς οὐρανούς, ἐν ἑτέρῳ δέ τόπῳ, οὐχί αὐτός ἀφ᾿ ἑαυτόῦ, πλήν ὅμως μετετέθη. Τί δέ πρός τά γινόμενα ἐν ἡμῖν εἰσί ταῦτα; Πῶς ὅλως ἔσται σύγκρισις σκιᾶς καί ἀληθείας, ἤ πνεύματος λειτουργικοῦ καί δουλικοῦ, εἰπέ μοι, πρός πνεῦμα τό δεσποτικόν καί παντουργόν καί θεῖον, τό στερεοῦν καί δυναμοῦν πᾶσαν κτιστήν οὐσίαν; Τά μέν γάρ ἄλλα ποίημα, ποιητής δ᾿ αὐτό μόνον, ὡς τοῦ Πατρός ἀχώριστον καί τοῦ Υἱοῦ ὡσαύτως. Θεός τά τρία, εἷς Θεός ἡ Τριάς καί γάρ ἔστιν˙ αὕτη τό πᾶν οὐσίωσεν, ἔκτισεν αὕτη πάντα, αὕτη τόν Λόγον καί Υἱόν τοῦ Πατρός ἐν τῷ κόσμῳ κατά τήν σάρκα ἔκτισεν εἰς ἡμῶν σωτηρίαν, ἀχώριστον τοῦ τε Πατρός καί τοῦ Πνεύματον ὄντα. Σαρκοῦται δέ τοῦ Πνεύματος ὄντως τῇ ἐπελεύσει (373) καί γίνεται ὅπερ οὐκ ἦν, ἄνθρωπος ὅμοιός μοι,