212 PARISIEN.

concurrentibus nec minae desiderantur ». Et coram Ludo- visio dec. 326 n. 13. Idipsum tradunt Piringh lib.. 4 tit. 1 sect. 4 n.119, Schmalzgrueber tom. 4 p.l tit. 1 § 313, Cara. Cosci de separ. tori lib. 3 cap. n. 88, D' Annibale Summ, Theol. mor. p. Iii § 3Í5 etproleg. § 138, 14 etc.

Praeterea deduci patronus effectus sane lugendos ex ma- tris vexationibus in oratrice secutos fuisse. Nimirum ipsa non modo vultus hilaritatem in moerorem commutavit, saepe lacrimas effudit, valetudinisque detrimentum passa est, sed eo usque deducta fuit, ut eius animo iam nihil medium vi- deretur inter iniunctum matrimonium et mortem ; quin imo et mortem ipsam se malle saepe declaravit eamque quae- rere non dubitavit. Ita testati sunt eiusdem soror Eugenia aliique testes.

Hic autem ipse patronus solvere curat difficultatem quae oriri posset ex eo quod tunc in vivis adhuc erat oratricis pater, ac proinde quis forsan arbitretur puellam immerito timuisse cum ipsi effugium pateret ad patrem. Et in pri- mis respondet illud M. Tullii : « suo quemque arbitratu t i - mere oportere» (orat. pro domo sua c. 4): scilicet hac in re attendendam esse dumtaxat patientis opinionem, prout etiam Romanorum iure statutum erat , teste Haimberger, Diritto rom. priv. lib. 1 c. 4 % 89.

Sed vero negat oratrici patuisse effugium ad patrem. Hic enim nedum moraliter, sed etiam physice impediebatur quominus filiae hac in re auxilio esset. Moraliter, quia prae- terquam quod sponsus eidem acceptus erat quippe « était son filleul », eaedem rationes quae matrem ad cogendum impellebant, ipsum quoque movebant ad matrimonium cu- piendum vel saltem ab eo prohibendo retrahebant. Physice autem quia ipsemet pater, qui paulo post mortuus est, iam senio aerumnisque confectus, forsan ne vix quidem sui com- pos erat, neque ullam amplius vocem habebat in negotiis familiae.

Quo vero melius pateat quid a patre sperare posset ora- trix contra matris imperium, breviter recenset patronus qua