215

τοῦτο τό ἔνδυμά ἐστιν, ὁ χιτών τοῦ Κυρίου, ὅνπερ οἱ βαπτιζόμενοι ἐπενδύονται πίστει, οὐχί ἀγνοίᾳ, λέγω σοι, οὐδέ ἀναισθησίᾳ, ἀλλά διά τῆς πίστεως ἐν αἰσθήσει καί γνώσει. Ἵνα μή λέγῃς˙ Τόν Χριστόν ἐνδεδύσθαι πιστεύω˙ οὐ λέγω˙ Τοῦτο πίστευε˙ ἀλλά˙ Πίστεως ἔργον καί πίστεως βεβαίωσιν καί πίστεως σφραγῖδα καί πίστεως τελείωσιν ἀναμφίβολον ἔχε ἐκ τοῦ ἐνδύσασθαι Χριστόν ἐν αἰσθήσει καί γνώσει ἐκλάμποντα, ἀστράπτοντα θεότητος τῇ δόξῃ καί τρανοτάτῳ ἐν φωτί ὅλον σε ἀλλοιοῦντα, ἀναλλοιώτως μένοντα διπλοῦν ἐξ ἑκατέρων, θέσει Θεόν, τῇ φύσει δέ ἄνθρωπον ὅλον ὄντα. Τοιοῦτος δέ γενόμενος ὅλος, καθώς σοι εἶπον, τότε ἐλθέ καί σύν ἡμῖν στῆθι, ὦ ἀδελφέ μου, ἐπ᾿ ὄρους θείας γνώσεως, θείας τε θεωρίας, καί ἀκουσόμεθα ὁμοῦ πατρικῆς φωνῆς, οἴμοι, (379) ὁπόσον ἀπολείπομεν τῆς θεϊκῆς ἀξίας, ὁπόσον δέ ἀπέχομεν ζωῆς τῆς αἰωνίου. Ὅσον ἀπέχει οὐρανός τῶν γῆς καταχθονίων καί τῶν ἐκεῖσε δυστυχῶς πάλαι κεκρατημένων, τοσοῦτον ἤ καί πλέον γε ἀπέχομεν οἱ πάντες ὄντως ἀξίας τοῦ Θεοῦ καί θείας θεωρίας, κἄν σύν ἐκείνῳ κατοικεῖν λέγωμεν παραδόξως καί τόν οἰκοῦντα ἐν φωτί τῷ ἀπροσίτῳ ἔχειν ἐν ἑαυτόῖς καί μένοντα καί κατοικοῦντα ὅλον˙ καί θέλομεν καθήμενοι ἐν τοῖς καταχθονίοις φιλοσοφεῖν τά ὑπέρ γῆν καί τά ἐν οὐρανῷ γε καί οὐρανῶν ὑπέρτερα, ὡς ἀκριβῶς εἰδότες, καί διηγεῖσθαι ἅπασι καί γνωστικοί καλεῖσθαι, θεολόγοι τε ἀκριβεῖς καί μύσται τῶν ἀρρήτων, ὅπερ καί ἔνδειγμά ἐστι πάντως ἀναισθησίας. Ὁ γεννηθείς γάρ δυστυχῶς ἐν τοῖς καταχθονίοις καί σκότος ὅλος κατοικῶν τοῦ ἐνεστῶτος κόσμου, φῶς τε μή θεασάμενος τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ὅ πάντως ἔλαμψεν ἐν γῇ ἀενάως λάμπει, καί λέγων τά ἐν οὐρανῷ φρονεῖν καί εἰδέναι, βλέπειν τε πάντα τά ἐκεῖ καί τούς ἄλλους διδάσκειν, οὐχί ἀναίσθητός ἐστι καί πλέον ἄρα τούτου; Ὡς γάρ τυφλός φιλονεικῶν τούς βλέποντας καί λέγων˙ Τό νόμισμα χαλκοῦν ἐστιν, ἡ σφραγίς ἄλλου πέλει, τά ἐν αὐτῷ δέ γράμματα δηλοῖ τάδε καί τάδε, ὄντως παράδοξόν ἐστι τοῖς ἀκούουσι τέρας καί τό νόμισμα βλέπουσι χρυσοῦν εὔροιζον πάνυ καί τήν σφραγῖδα ἀληθῆ τοῦ βασιλέως οὖσαν, ἀπαραποίητον αὐτοῦ δεικνῦσαν τήν εἰκόνα, καί τήν γραφήν τό ὄνομα δηλοῦσαν τό ἐκείνου, οὕτω γε πάσχοντες ἡμεῖς οὐ δοκοῦμέν τι πάσχειν, (380) οὐδ᾿ αἰσχυνόμεθά τινα ἤ αὐτούς τούς ἁγίους