216 PARISIEN.

3. Cardinalis Cosci in Opere de separ. tori lib. 3, cap. 2 postquam ostendit quot mala ex affectata incredulitate pro- veniant, haec adiecit : « Infallibiles probationes in rerum natura non habemus, ne publica instrumenta quidem dum falsa esse possunt et uti false quandoque evincuntur. Sed quae in iure legitimae probationes renuntiantur in iudicio pro veritate haberi debent ». 4. Tandem notat Archiepisco- palem Curiam Parisiensem, cui personae omnes aliaeque factorum circumstantiae bene perspectae erant, eisdem ple- nam fidem adhibendam esse per suam sententiam solemni- ter declarasse.

ANIMADVERSIONES DEFENSORIS S. VINCULI. Defensor vin- culi ex opposito notat praeprimis hodiernae controversiae actricem vestigia sectari Comitissae Constantiae de Mont- mort, cuius causam S. C. C. in postremis generalibus Co- mitiis examinavit. Sicuti enim Constantia iurabat se ad nu- ptias contrahendas coactam fuisse a matre, ita asserit quo- que Ferdinanda; atque prout agmen spectatissimorum te- stium repraesentabat Constantiam summa lenitate ornatam, nihil vero esse Constantiae matre durius, eodem modo in praesenti testes Ferdinandam proclamant: « très-douce, bon- ne », matrem autem « très-autoritaire, elle ne souffre pas qu'on lui résiste ». Testes omnes insuper in adiunctis refe- rendis circa praetensam coactionem mirifice ambabus in cau- sis concordant.

Mirifica vero ista Ferdinandae et Constantiae earumque matrum consonantia, quae nedum ex praemissis, verum et- iam ex tota amborum processuum serie erumpit, potest uti- que iuxta oratorem existere in rerum natura, sed potest etiam partum esse magna ex parte fervidae imaginationis.

Nihil enim prohibet quominus leguleius aliquis, quum sciverit Constantiam fausto omine Parisiis adversus matri- monium dirnicasse, et animadverterit Constantiae conditio- nem Ferdinandae conditioni in nonnullis convenire, prae- sentem processum eodem modo accommodaverit, idem fau- stum eventum expectans. Quod gravissimum quidem incom-