217
Ἴδε μου, Χριστέ, τήν θλῖψιν, ἴδε μου τήν ἀθυμίαν, ἴδε μου καί τήν πτωχείαν. Ἴδε τήν ἀσθένειάν μου καί οἰκτείρησόν με, Λόγε! Λάμψον μοι καί νῦν ὡς πάλαι καί καταύγασον ψυχήν μου˙ φώτισον τούς ὀφθαλμούς μου τοῦ ὁρᾶν σε, φῶς τοῦ κόσμου, τήν χαράν, τήν εὐφροσύνην, τήν ζωήν τήν αἰωνίαν, τήν τρυφήν τήν τῶν ἀγγέλων, βασιλείαν οὐρανῶν τε καί παράδεισόν σε ὄντα, στέφανον τόν τῶν δικαίων καί κριτήν καί βασιλέα. Τί τό πρόσωπόν σου κρύπτεις; Τί χωρίζῃ μου, Θεέ μου, ὅς οὐ θέλεις χωρισθῆναι (383) πώποτε τῶν σέ φιλούντων; Τί με φεύγεις, τί με καίεις, τί με τέμνεις καί συντρίβεις; Οἶδας, ὅτι ἀγαπῶ σε καί ἀπό ψυχῆς ζητῶ σε. Ἀποκάλυψον, ὡς εἶπας, καί ἐμφάνισον σαυτόν μοι. Οἶδα γάρ ἀληθινόν σε, ἔγνωκα ὡς ἀφευδής εἶ καί φιλεῖς τούς σέ φιλοῦντας καί προσομιλεῖς ὡς φίλοις οὐ σκιᾷ οὐδέ ἐμφάσει, οὐδ᾿ ὡς νοῦς νοΐ ἑτέρῳ, ἀλλ᾿ ὡς λόγος ὤν ἀρχῆθεν, ἐνυπόστατος ζωή τε, ἐκ πατρός γεγεννημένος καί αὐτῷ συνηνωμένος καί συνόμιλος ἀφράστως. Οὕτως οὕς αὐτός γεννήσεις Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ καί υἱούς σου ἀποδείξεις, μᾶλλον μέν οὖν ἀδελφούς σου καί Θεοῦ υἱούς, Πατρός σου, τούτοις καί συνομιλεῖς τε καί αὐτούς ὁρῶν ὁρᾶσαι ὑπ᾿ αὐτῶν ἐκείνων πάλιν. ∆εῖξον οὖν τήν εὐσπλαγχνίαν, δεῖξον τήν φιλανθρωπίαν καί τό ἔλεός σου, Σῶτερ, (384) Ποίων ἄρα τῶν κτισμάτων;