218

Τῶν ἐνύλων καί ἀΰλων˙ ἔνυλα γάρ, ἅπερ βλέπεις, ἄϋλοι δέ ἄγγελοί γε. Μέσον τούτων οὖν, σοί λέγω, ζῷον ἄνθρωπος, διπλοῦν δέ˙ ἐν αἰσθητοῖς μέν ἄϋλον, ἐν ἀΰλοις αἰσθητόν δέ. Τοῦτον οὖν ὡς αἰσθητόν μέν κύριον τῶν ὁρωμένων καί δεσπότην εἰργασάμην, δοῦλα ὡς ὁρατά πάντα αὐτῷ μόνῳ ὑποτάξας, ὅπως βλέπῃ μου τά ἔργα καί δοξάζῃ με τόν κτίστην˙ ὡς δέ λογικόν τε ὄντα καί νοερῶς καθορῶντα, δέδωκα αὐτόν ὁρᾶν με καί ἐκ τούτου τῶν ἀγγέλων ἐν ἀξίᾳ καθεστᾶναι. Βλέπε, σύνες, τί σοι εἶπον˙ ἄνθρωπος διπλοῦς ὑπάρχων ἔβλεπε τοῖς αἰσθητοῖς μέν ὀφθαλμοῖς τά κτίσματά μου, τοῖς νοεροῖς δέ πρόσωπον ἔβλεπεν ἐμοῦ τοῦ κτίστου, ἐθεώρει μου τήν δόξαν καί ὡμίλει μοι καθ᾿ ὥραν. Ὅτε δέ τήν ἐντολήν μου παραβάς ἀπό τοῦ ξύλου ἔφαγεν, ἀπετυφλώθη καί ἐγένετο ἐν σκότει (387) τοῦ θανάτου, καθώς εἶπον, ὅπερ λέγεται κρυβῆναι˙ τοῦτο γάρ ἐκεῖνος τότε ὑπενόησεν ἀφρόνως. Ποῦ γάρ εἶχέ με κρυβῆναι ἤ ἐν ποίῳ τόπῳ, λέγε; Σύ δέ νῦν λογίζῃ χεῖρον, ἀφρονέστερον ἐκείνου, ὅτι κρύπτομαι μή θέλων ὁραθῆναί σοι εἰς ἅπαν. Εἰ γάρ μή ὁρᾶσθαι θέλω, τί καί ἐν σαρκί ἐφάνην; Τί δέ καί κατῆλθον ὅλως; Τί δέ καί ὡράθην πᾶσι; Μή ἀγνόει μου τάς πράξεις, μηδέ τάς οἰκονομίας˙ ὁ Ἀδάμ τυφλωθείς πρῶτον ἐλεγχθείς καί διδαχθείς τε