218 PARISIEN.

Nec opponi posse subdit advocatus has conditiones mi- nime valere, et habendas esse uti non appositas, quia con- sensus matrimonialis coram parocho et testibus haud emissus fuit cum istis conditionibus. Respondetur enim, satis esse ut probetur istas conditiones finis matrimonii contrarias praecessisse, et numquam revocatas fuisse, quandoquidem consensus deinde praestitus coram parocho et testibus cen- setur praestitus eodem animo et eadem intentione, etiamsi ipsae conditiones non fuerint iterum in actu coniugii mani- festatae. Ita Piton. Discur. 58, num. t12 et seq. Coscius De separatione thori coniugalis, cap. 21; n. 14 et cap. 16, n. 271 et seq. Rota, in Ianuen. Professionis 3 iulii 1702 cor. Abolines.

Huc perventus orator transvolat ad secundum suae ora- tionis caput, contenditque pro viribus locum omnino esse disputationi super matrimonio rato, et non consummato, quia hoc argumento utitur Robertus ad suas rationes corro- borandas et augenclas super matrimonii nullitate. Idque Ro- berto prohiberi nullo modo posse ait, iuxta tritam iuris Ca- nonici regulam XX, qua omnibus indicitur : « Nullus plu- ribus uti defensionibus prohibetur ».

Atqui indubii facti esse subdit, quod Robertus ulteriori hac defensione uti vellet ad sui matrimonii nullitatem magis profitendam eiusque rationes augendas, ergo concludit id Ro- berto prohiberi non posse.

Neque opponi posse, sequitur orator, necessarium esse appositum processum pro causa super matrimonio rato et non consummato, siquidem licet id verum dici posse ait, quando via ordinaria huiusmodi dispensatio a Romano Pontifice ex- postulatur, id tamen necessarium haud esse putat, quando via extraordinaria petitur, scilicet ad augendas rationes ad matrimonii nullitatem obtinendam, ceu passim exempla in thesauro resolutionum S. C. C. habentur.

Tandem, expletis omnibus, quae primum et secundum suae defensionis caput respiciunt, ad tertium et ultimum descendens orator, sustinet quod si in casu matrimonium