219
ὑπ᾿ἐμοῦ μετανοῆσαι οὐκ ἠθέλησεν, ἀλλ᾿ ὅλως ἀταπείνωτος εὑρέθη, εἶπε δέ μᾶλλον˙ Ἡ γυνή ἥμαρτεν, ἥν δέδωκάς μοι, ὡσανεί τῆς ἁμαρτίας αἴτιόν με ἀποφήνας. Ὁμοίως πάλιν ἡ γυνή ᾐτιάσατο τόν ὄφιν, καί οὐδείς ἡμαρτηκέναι ὡμολόγησεν οὐδ᾿ ὅλως. ∆ιά τοῦτο ἐξεβλήθη τῆς τρυφῆς τοῦ παραδείσου (388) καί ἔμεινεν ἐν αἰσθητοῖς μόνοις μετά τῶν ἀλόγων, ἄλογος ἐκ λογικῶν τε γεγονώς καί ἔνυλός γε, χωρισθείς ἐκ τῶν ἀΰλων. Θαῦμα ξένον˙ ὥσπερ σῶμα, γέγονεν ὀμμάτων δίχα ἡ ψυχή ἐκτυφλωθεῖσα καί Θεόν μή καθορῶσα. Σῶμα μέν, εἰ τυφλωθείη, ὑπό τῆς ψυχῆς κινεῖται˙ ἡ ψυχή δέ τυφλωθεῖσα ποίαν κίνησιν εὑρήσει; Ζῆν δέ πῶς ὅλως ἰσχύσει; Οὐδαμῶς, ἀλλά θανεῖται θάνατον εἰς τόν αἰῶνα, ὅπερ ἔπαθον, ὡς εἶπον, οἱ πρωτόπλαστοι ἀνοίᾳ καί κατῆλθον εἰς τόν ᾅδην καί εἰς φθοράν κατήχθησαν, οὕσπερ κατελεήσας ἄνωθεν ἐγώ κατῆλθον˙ ἀόρατος ὤν πάντῃ πάχους καί σαρκός μετέσον καί ψυχήν ἀνελαβόμην, Θεός ὤν ἀναλλοιώτως ἐγενόμην σάρξ, ὁ Λόγος. Ἐκ σαρκός ἀρχήν λαβών δέ ἄνθρωπος ὡράθην πᾶσιν. ∆ιά τί οὖν ὅλως τοῦτο ἠνεσχόμην τοῦ ποιῆσαι; Ὅτι ἐπί τούτῳ πάντως ἔκτισα, καθώς καί εἶπον, (389) τόν Ἀδάμ τοῦ καθορᾶν με. Ἐπειδή δέ ἐτυφλώθη, ἐξ ἐκείνου τε οἱ πάντες τούτου ἀπόγονοι ἅμα,