PARISIEN. 219

per damnatam hypothesim validum renunciari vellet, ipsum omnino dispensandum foret. Canon enim est, prosequitur ipse, iurisprudentiae ecclesiasticae, quod, tunc matrimonii dispen- sationi locum fit, quando haec duo extrema probata fuerint, matrimonium scilicet non fuisse consummatum, et graves adesse causas pro dispensatione indulgenda.

Iamvero certum omnino esse, ait advocatus, quod prae- dicta duo extrema in themate verificentur. Sane, deficere contendit matrimonii consummationem, siquidem iure SS. CC. tunc proprie dicitur consummatum matrimonium, quando constet copulam ad generationem sufficientem intercessisse, ceu docet S. C. C. in Nuscàna matrimonii 11 Septem- bris 1880.

Licet autem, urget patronus, probetur hymenem altera- tum fuisse, nihil tamen proficere tur, nisi etiam legitime pro- bata fuerit intromissio penis in vas muliebre, et in eo se- minatio viri sequuta fuerit, ad tramites doctrinae D. Thomae 4 sent. d. 41, quaest. 4, art. 1, q. 4 ad 2. Cui concinit S. C. in pluribus decisionibus et praesertim in Florentina matrimonii 27 Ianuarii 1877 num. 26.

Atqui, subiungit orator, in toto utriusque processus de- cursu de eiaculatione seminis viri intra vas muliebre nec volam nec verbum haberi, imo evidens apparere, quod, praeter cetera, opportuna et efficacia remedia adhibita fue- rint, ne unquam id eveniret, aut evenire possit, ergo di- cendum esse, urget, matrimonium in themate vere et proprie consummatum haud fuisse, ideoque ex hac parte dispensa- tioni locum dari posse.

Sed non modo matrimonium haud fuisse consummatum, sed et plures causas canonicas, et graves suppetere in the- mate, prosequitur orator, quae Romano Pontifici iugiter suaserunt, ut dispensationi locum daret. Sane primam cau- sam esse, inquit, animorum adversionem, quae ita semper efferbuit et adhuc effervescit inter coniuges eorumque con- sanguineos parentes, et affines ut nulla omnino effulgeat reconciliationis spes.