220

οὐχ ὑπέφερον, αὐτός μέν εἶναι ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ, παρορᾶν δέ τυφλωθέντας τῇ τοῦ ὄφεως ἀπάτῃ, οὕσπερ ἔκτισα χερσί μου. Ἀλλά ὅμοιος ἀνθρώποις ἐγενόμην κατά πάντα, αἰσθητός τοῖς αἰσθητοῖς γε, καί ἡνώθην τούτοις θέλων. Βλέπεις, πόσον πόθον ἔχω τοῦ ὁρᾶσθαι παρ᾿ ἀνθρώπων, ὡς καί ἄνθρωπος γενέσθαι θελῆσαι καί ὁραθῆναι. Πῶς οὖν εἶπας κρύπτεσθαί με ἀπό σοῦ καί μή ὁρᾶσθαι; Ὄντως λάμπω, ἀλλ᾿ οὐ βλέπεις. Πρόσεχε τῷ μυστηρίῳ˙ ἔβλεπε θεότητός μου δόξαν ὁ Ἀδάμ καί ἔζη, παραβάς δ᾿ ἀπετυφλώθη καί εὐθύς ἀπενεκρώθη μή θελήσας μεταγνῶναι, μηδ᾿ εἰπών˙ Ἡμάρτηκά σοι. ∆ιά τοῦτο οὖν ἐνδίκως ἀποστρέφειν κατεκρίθη εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη˙ ὕστερον δέ τοῦτο πάντως ὡς ἀπόφασις ἐδόθη (390) καί τοῖς πᾶσιν ἐλογίσθη ἄφυκτος ὡς τιμωρία. Ἀλλ᾿ οὐκ ἔστι τιμωρία, μᾶλλον δέ εὐεργεσία. Οὐ γάρ εἴασα συνεῖναι τό φθαρτόν σύν τῷ ἀφθάρτῳ. Χεῖρον ἦν γάρ τοῦ λυθῆναι τό δεδέσθαι αἰωνίως καί ἀθάνατον ὑπάρχειν τό κακόν ἐν ἀμφοτέροις. ἡ ψυχή γάρ ἐκπεσοῦσα τῆς ζωῆς γε τῆς ἐνταῦθα, πάλιν τε, εἴπερ τό σῶμα τό φθειρόμενον ὑπῆρχε φέρουσα συνηνωμένον, πῶς οὐκ ἦν θανάτου χεῖρον, χωρισμοῦ ψυχῆς, σοί λέγω; ∆ύο οὖν εἰσι θάνατοι, σώματός τε καί ψυχῆς. Ὁ θανών ψυχῇ, εἰπέ μοι, καί φθαρτόν ἐκ τούτου σῶμα