1

 2

 3

 4

 5

 6

 7

 8

 9

 10

 11

 12

 13

 14

 15

 16

 17

 18

 19

 20

 21

 22

 23

 24

 25

 26

 27

 28

 29

 30

 31

 32

 33

 34

 35

 36

 37

 38

 39

 40

 41

 42

 43

 44

 45

 46

 47

 48

 49

 50

 51

 52

 53

 54

 55

 56

 57

 58

 59

 60

 61

 62

 63

 64

 65

 66

 67

 68

 69

 70

 71

 72

 73

 74

 75

 76

 77

 78

 79

 80

 81

 82

 83

 84

 85

 86

 87

 88

 89

 90

 91

 92

 93

 94

 95

 96

 97

 98

 99

 100

 101

 102

 103

 104

 105

 106

 107

 108

 109

 110

 111

 112

 113

 114

 115

 116

 117

 118

 119

 120

 121

 122

 123

 124

 125

 126

 127

 128

 129

 130

 131

 132

 133

 134

 135

 136

 137

 138

 139

 140

 141

 142

 143

 144

 145

 146

 147

 148

 149

 150

 151

 152

 153

 154

 155

 156

 157

 158

 159

 160

 161

 162

 163

 164

 165

 166

 167

 168

 169

 170

 171

 172

 173

 174

 175

 176

 177

 178

 179

 180

 181

 182

 183

 184

 185

 186

 187

 188

 189

 190

 191

 192

 193

 194

 195

 196

 197

 198

 199

 200

 201

 202

 203

 204

 205

 206

 207

 208

 209

 210

 211

 212

 213

 214

 215

 216

 217

 218

 219

 220

 221

 222

 223

 224

 225

 226

 227

 228

 229

 230

 231

 232

 233

 234

 235

 236

 237

 238

 239

 240

 241

 242

 243

 244

 245

 246

 247

 248

 249

 250

 251

225

καί ἐπιμένοντες αὐτῶν τῇ καλῇ ἐργασίᾳ συντόμως, ὡς οὐκ ἴσασιν, ἀνάγονται πρός δόξαν, κάθαρσιν καί ἀπάθειαν καί θεωρίαν θείαν, καί ταῖς χερσί τοῦ δυσμενοῦς ἁλίσκονται οὐδέπω, ἀλλ᾿ ἐκ Θεοῦ συγχώρησιν πάντων ἁμαρτημάτων, σφαλμάτων πάντων τε ὁμοῦ λαμβάνουσι καί οὕτως υἱοί ὑψίστου γίνονται καί θεοί κατά χάριν καί ἐργαλεῖα εὔχρηστα, πᾶν καλόν ἐνεργοῦντα, μᾶλλον δέ θεῖοι γεωργοί ἄλλους καθοδηγοῦντες πρός πράξεις ὄντως ἀγαθάς, πρός ἔργα σωτηρίας. Τούτοις - πάντες ἀκούσατε! - πιστεύσας καί ποιήσας καί ταῖς χερσί τῶν τοῦ Θεου γεωργῶν τε καί δούλων κατά τήν πρόσταξιν αὐτοῦ ἐμαυτόν ἐκδούς ὅλον, ἀπαραλλάκτως ἐν ἐμοί πάντα ἐκβεβηκότα εὕρηκα καί ἐθαύμασα καί τοῖς πᾶσι κραυγάζω, μεγαλοφώνως ἐκβοῶν καί παραινῶν καί λέγων˙ οὐδέ γάρ φέρω σιωπῇ ταῦτα καταχωννύειν˙ ∆ράμετε, ὅσοι τοῦ Θεοῦ καί τῶν αὐτοῦ ἁγίων ἑαυτούς ἐπαισθάνεσθε τῶν χειρῶν ὄντας ἔξω. Σπεύσατε καί κολλήθητε τούτοις ἀδιασπάστως πίστει, ἀγάπῃ τε θερμῇ καί ὅλῃ προαιρέσει, (398) ῥίψατε ἅπαν φρόνημα καί θέλημα οἰκεῖον καί ταῖς ἐκείνων γε χερσί τάς ψυχάς ὑμῶν δότε, ὡς ἐργαλεῖα ἄψυχα, μηδέν ἐκτός ἐκείνων ποιοῦντες ἤ κινούμενοι ἤ ἐνεργοῦντες ὅλως. Τό δέ ἐκείνων φρόνημα ὑμέτερον γινέσθω, ὡσαύτως καί τό θέλημα τό ἅγιον ἐκείνων, ὡς ὄν τοῦ Θεοῦ θέλημα παρ᾿ ὑμῶν ἐκπληρούσθω καί οὕτως σύντομον ὁδόν ἀπρόσκοπόν τε ὅλως ὁδεύσαντες γενήσεσθε φίλοι Θεοῦ ὑψίστου, καί βασιλείας οὐρανῶν ἀγαθῶν τε ἀφράστων κληρονόμοι ὀφθήσεσθε ἐν ὀλίγαις ἡμέραις. Ἅμα τῷ ἐπιβῆναι γάρ τῆς ὁδοῦ τῆς εὐθείας ἅπασι συναρίθμιοι γενήσεσθε ἁγίοις, καί μακαρίους ἅπαντας βροτούς ἡμαρτηκότος καί ταύτην διοδεύσαντος τήν ὁδόν τήν τραχεῖαν, τήν στενήν τε καί σύντομον καί ἀκίνδυνον οὖσαν, πρός πλάτος τε ἀπάγουσαν ζωῆς τῆς αἰωνίου, ὡς ὑποδείξαντος ὑμῖν ὑπερεύξασθε πάντες, οἱ εὐπροθύμως ἐν αὐτῇ θελήσαντες βαδίσαι καί κατά πόδας τοῦ Χριστοῦ θερμῶς ἀκολουθῆσαι, ἵνα κἀγώ τε καί ὑμεῖς εὑρεθῶμεν ἐν ταύτῃ, ἀμέμπτως πορευόμενοι ἄχρι τέλους τοῦ βίου, ἀλλά καί ὅσοι τόν Χριστόν ἰδεῖν ἐπιποθοῦσιν, ὅπως ὁμοῦ μετά χαρᾶς τά σώματα λιπόντες πρός τήν ἐκεῖ κατάπαυσιν, πρός πλάτος παραδείσου χωρήσωμεν καί τῆς ζωῆς δειχθῶμεν κληρονόμοι καί τοῦ Θεοῦ ἀχώριστοι καί πάντων τῶν ἁγίων ἐν Χριστῷ τῷ μονογενεῖ Υἱῷ καί Θεῷ Λόγῳ