227

τῆς πρώτης παραβάσεως λαμβάνοντες τήν λύσιν˙ καί τούτου μόνου, ὡς δοκῶ, ἕνεκα καί τελεῖσθαι προσέταξας, ὦ ∆έσποτα, λουτρόν τοῦτο τό θεῖον, ὅπερ οἱ βαπτιζόμενοι ἐντός τοῦ ἀμπελῶνος εἰσέρχονται λυτρούμενοι τοῦ σκότους καί τοῦ ᾅδου, καί τοῦ θανάτου καί φθορᾶς ὅλως ἐλευθεροῦνται ὁ ἀμπελών παράδεισος νοεῖταί μοι καί ἔστιν, ἐξ οὗπερ ἐκπεπτώκαμεν πάλιν ἀνακληθέντες -˙ καί ὥσπερ τότε ὁ Ἀδάμ ἦν πρό τῆς ἁμαρτίας, οὕτω καί πάντες γίνονται οἱ γνώσει βαπτιθέντες πλήν τῶν οὐ λαβόντων αἴσθησιν νοεράν ἀναισθήτως, ἥνπερ ποιεῖ ἐρχόμενον ἐνεργείᾳ τό Πνεῦμα. Ὀμοίως καί τάς ἐντολάς ἐργάζεσθαι οἱ πάντες, ὡς ὁ Ἀδάμ, ἐλάβομεν καί φυλάσσειν ὡσαύτως (401) ἐν πνεύματι πνευματικόν νόμον οὔσας καί θεῖον, ἐν σώματι σωματικῶς τελούμενον ἐν πράξει. ∆ιπλοῦς γάρ ὤν ὁ ἄνθρωπος διπλοῦ δέεται νόμου˙ οὗ γάρ καί ἀμελήσειεν, ἐκπίπτει καί τοῦ ἄλλου. Ψυχή γάρ μόνη τά καλά ἐνεργεῖν οὐκ ἰσχύει ἔργα, τό σῶμα πρᾶσσον δέ δίχα γνώσεως θείας ὡς βοῦς κάμνων λογίζεται ἤ ἀχθοφόρον ζῴον. Οἱ οὖν ἐν ἀμπελῶνί σου εἴτ᾿ οὖν ἐν παραδείσῳ διά βαπτίσματος τοῦ σοῦ ἀνακληθέντες ἅμα καί ὅλως ἀναμάρτητοι ἤ καί ἁγιασμένοι εἰσελθόντες, ἐγένοντο ὥσπερ Ἀδάμ ὁ πρῶτος˙ εἶτα προσαμελήσαντες τοσαύτης σωτηρίας καί τηλικαύτης σου, Χριστέ, ἀφάτου προμηθείας χείρονα ὑπέρ τόν Ἀδάμ ἔργα πεποιηκότες, καταφρονήσαντες ὁμοῦ καί σῆς φιλανθρωπίας, μή ἔργον λογισάμενοι φρικτῆς οἰκονομίας τό λουτρόν τοῦ βαπτίσματος ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Ἆρά γε, ὥσπερ οἴονται οἱ πολλοί τῶν ἀνθρώπων, καταληφθῶσιν ἔνδοθεν εἶναι καί ἁμαρτάνειν, καί ἐασθῶσιν ἅγιοι πάλιν οἱ μολυνθέντες καί τόν χιτῶνά σου κακῶς σπιλώσαντες, Σωτήρ μου, καί τούτων ἔνδοθεν οἰκεῖν τῆς ῥυπαρᾶς καρδίας ὁ καθαρός, ὁ ἅγιος κἄν ποσῶς καταδέξῃ; Ἄπαγε, εἶπεν ὁ Θεός, μή μοι γένοιτο, τέκνον! Οἶδας γάρ, ὡς βεβάπτισαι καί σύ, ἀλλ᾿ ἐμολύνθης καί ὡς παιδίον ἥμαρτες, ὡς ἄφρων ἐπλανήθης, καί οἶδας, πόσα ἔκλαυσας, πόσα δέ συνετρίβῃς, πῶς τε τόν κόσμον ἅπαντα ἀπηρνήσω καί μόλις δυσωπηθείς ταῖς προσευχαῖς Συμεών τοῦ πατρός σου, ἀρχῆθεν μόνῳ τῷ νοΐ, ἐν νοερᾷ αἰσθήσει, φωνῆς τε κατηξίωσα, ἔπειτα καί ἀκτῖνος, (402) καί μετά τοῦτο αἴγλη σοι ἐφάνην φιλανθρώπως. Εἶτα νεφέλη γέγονα μικρά πυρός ἐν εἴδει, τῇ κεφαλῇ σου ἄνωθεν ἐπικαθεζομένη, καί θεωρίαν μόνην σοι τοῦ εἴδους παρειχόμην,