231

Ὤ ἀναξίου στόματος καί ῥυπαρῶν χειλέων, (407) ὤ λόγου γλώσσης πενιχρᾶς ὑμνεῖν σε ἀπορούσης, εὐχαριστεῖν τε καί λαλεῖν τάς σάς εὐεργεσίας, ἅς εἰς ἐμέ τόν ὀρφανόν ἐποίησας καί ξένον, ξένον ὑπάρχοντα ἐν γῇ. Οἰ γάρ σοί κόσμου ξένοι, τά δέ γε σά καί τά τῶν σῶν ὀφθαλμοί οὐχ ὁρῶσιν, γλῶσσα λαλεῖν οὐ δύναται, οὐδέ κόσμος χωρῆσαι. ∆ιά τοῦτο οὖν, ∆έσποτα, μισεῖ ἡμᾶς ὁ κόσμος, ἀποδιώκει, λοιδορεῖ, φθονεῖ, μαίνεται, κτείνει καί πάντα πράσσει καθ᾿ ἡμῶν περιπίπτων ἐν τούτοις˙ ἡμεῖς δέ, ὡς εὐδόκησας, οἱ ταπεινοί σου δοῦλοι ἐν ἀσθενείᾳ ἰσχυροί, ἐν πενίᾳ πλουτοῦμεν, ἐν πάσῃ θλίψει χαίρομεν ὄντες ἔξω τοῦ κόσμου. Ἡμεῖς, ὤ ∆έσποτα, σύν σοί, κόσμος δ᾿ ἔχει τό σῶμα. Λοιπόν, πλανᾶται ὁ τυφλός πηλόν κατέχων μόνον, ὅς οὐδ᾿ αὐτόν κερδήσειε˙ δώσει γάρ, ὡς ὑπέσχου, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι πνευματικόν καί τοῦτον, καί τότε μόνος τά κακά τά ἴδια κερδήσει σύν τοῖς ὁμόφροσιν αὐτοῦ καί τυφλοῖς φιλοκόσμοις.

ΝΖ'.

Ὅτι ὁ τόν Θεόν ἐξ ὅλης ποθήσας ψυχῆς μισεῖ τόν κόσμον. (408)

Σκιᾷ κρατοῦμαι καί ἀλήθειαν βλέπω, ὅ οὐδέν ἐστιν ἤ ἐλπίς ἡ βεβαία. Ποίαν οὖν ἐλπίς; Ἥν ὀφθαλμοί οὐκ εἶδον. Αὔτη τί ἐστι; Ζωή, ἥν ἅπαντες ποθοῦσιν. Ἡ δέ ζωή τί ἤ Θεός κτίστης πάντων; Τοῦτον πόθησον καί μίσησον τόν κόσμον. Κόσμος θάνατος, τί γάρ ἄρρεστον ἔχει;

ΝΗ'. ∆ιδασκαλία κοινήν σύν ἐλέγχῳ πρός πάντας˙ βασιλεῖς, ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, μονάζοντας, λαϊκούς, ὑπό στόματος λαληθεῖσα καί λεγομένη Θεοῦ. (409)

Ὦ Χριστέ, παράσχου μοι λόγους σοφίας, λόγους γνώσεως καί συνέσεως θείας. Σύ γάρ οἶδάς μου τό ἀσθενές τοῦ λόγου καί ἀμέτοχον μαθήσεως τῆς ἔξω˙ σύ ἐπίστασαι, ὅτι σέ μόνον ἔχω ζωήν καί λόγον καί γνῶσιν καί σοφίαν, σωτῆρα Θεόν καί προστάτην ἐν βίῳ καί ἀναπνοήν τῆς ταπεινῆς ψυχῆς μου, ὁ ξένος ἐγώ καί ταπεινός τοῖς λόγοις. Σύ εἶ ἡ ἐλπίς μου, σύ ἡ ἀντίληψίς μου, σύ ἡ σκέπη μου, σύ ἡ καταφυγή μου,